3 redenen waarom we ons terug moeten vervelen

Verveling is uitgestorven en daar zijn we Instagram, Candy Crush en Whatsapp erg dankbaar voor. Dankzij onze geweldige technologie hoeven we nooit meer niets te doen. Dat hebben de schermen goed geklaard voor ons. Maar is dat wel gezond, zo constant bezig zijn? Want verveling had ook veel positieve kanten. Drie kan ik er zo op noemen.

Rust en vrede

Het kan misschien lijken dat je geen hol aan het doen bent, daar voor die televisie. Op  ongezond voedsel knabbelen na dan, maar onze hersenen draaien overuren. Hoewel het scherm weinig tot geen lichamelijke inspanning vereist, moeten ze zich erg hard inzetten.

Wat geldt voor onze hersenen, geldt ook voor onze geest, het mentale. De wereld draait razendsnel door en time is money, guys. Daar moet ik geen tekening bij maken.  Maar een keertje lekker luieren en helemaal niets doen is goud waard. En het is zeker de moeite om tijd te nemen voor je geest.

De productiviteitsdruk ligt hoog in onze maatschappij en is erg nauw verwant aan de eis naar succes. Ook sociale media leggen druk op je activiteiten, die even spannend en geweldig moeten zijn als die van je vrienden. Spannender liefst. Het schuldgevoel dat bij niets doen komt kijken is je geweten, een sociaal geweten misschien zelfs, dat je forceert te presteren, iets te bereiken. Maar een lichaam zonder rust en geest zonder vrede, gaan je  niet ver brengen.

Niets doen leidt tot iets doen

Het gebrek aan activiteit geeft je zin om iets te doen. Maar wat? Daar ligt de uitdaging om niet terug naar onze geliefde virtuele realiteit te gaan, maar naar het tastbare rondom ons. Gaan wandelen om te wandelen. Liggen om te liggen. Een intrinsieke activiteit, zonder hoger doel. Gewoon om het doen. Of je kan een oude hobby weer oppikken. Of  een nieuwe. Eentje die niet van Pinterest is gepikt. Een taart voor me bakken of zoiets dergelijks.

Verveling voedt de creativiteit. Of nu  een bezigheid moet verzinnen of je gedachten nieuwe uithoeken van een onbestaande wereld kan laten verkennen, de leegte is gedoemd gevuld te worden.

Verveling heeft vrienden

Een ander, misschien bekender woord voor vervelen in gezelschap is chillen. Samen niets doen, een beetje hangen, schimmelen voor de vrienden, schept een band. Een idee om af te spreken omdat je je verveelt, brengt je weer dichter bij elkaar.

Vervelen moet helemaal niet negatief zijn, zolang het maar met mate gebeurt.

Bisous

Je kleine schrijver

Lina

Het gevaar van 'Het Niet Doen'

Vakantie brengt een leuke vorm van motivatie in mij teweeg. Misschien is het de lente, die af en toe verlegen tevoorschijn komt. Mijn planning staat boordenvol. Vooral met taakjes, want dat zetten we graag op de planning, liever dan dat we ze uitvoeren alleszins.

Ik vergeet telkens mijn impulsieve ‘ja goed idee!’-kant. Deze kan geen 'nee' zeggen tegen een koffietje in ’t stad, een wijntje in het zonnetje of een Sex-and-the-city-marathon. En ik doe er niet erg veel aan. Want weet je wat? Ik ben jong. Het leven is kort. Het is nu eens mooi weer. Lalalala.

Ik kwam een boek tegen waarin ik bezig was. Bezig is een groot woord. Een zware overdrijving zelfs. Ik was er in begonnen. Ooit. Meer dan een jaar geleden. De boeken die ik ondertussen wel heb uitgekregen waren verplichte martelingen, die ze ook wel eens een ‘syllabus’ durven noemen.

Wauw, dertig bladzijde per jaar. Erg, erg, erg, zielig is het. Vooral omdat ik mezelf ‘een lezer’ en ‘een aspirant schrijver’ noem. Ik bedoel, ik onderteken toch elk bericht met je kleine schrijver? Een schrijver die niet leest, is als een voetballer, die geen voetbal kijkt. Impossible en gedoemd tot falen.

Hetzelfde geldt voor mijn blog. Jeps, deze hier. Ondanks mijn grote wensen, dromen en aspiraties voor mijn blog, blijft elk berichtje een lastige opgave. (niet allemaal, in begin vloeide het erg vlotjes). Ik zal maar zwijgen over fitnessen. 

Ik besefte hoe simpel het is om voor een lange tijd niets te doen. Niet lezen, niet sporten, niet schrijven, niet studeren, niet opruimen, niet afspreken etc. Niet is veel simpeler en venijniger dan wel.

Niet kan voor even zijn. Een week een post overslaan is geen probleem. Twee weken nijgt al naar verwaarlozing. En drie? Blog je nog wel?

Maar vanaf dat je een beurt hebt overgeslagen en de draad weer moet oppikken, wordt het hervatten moeilijker en moeilijker. Tot je beseft dat je het nooit meer doet.

En dat is jammer als je er eigenlijk van houdt. 

Maar kijk mij hier schrijven, een blogbericht potverdekke, ik heb mijn boek uitgelezen. Fitnessen dreigt eraan te komen. Aah, wat is de lente toch mooi! De perfecte tijd voor al dat geslabak  (bestaat niet in Word) in te halen en te (her)beginnen! Als ik het kan, kan jij dat zeker. Chop, chop!

Bisous

Je kleine schrijver

Lina

Een dipje is geen schande

Een winterdipje. Een ‘lichte depressie’. Een mindere periode. Er zijn veel benoemingen voor het even niet goed weten. Of het niet-euforisch zijn, zonder reden.

Schrijvers hebben daar een mooi woord voor: writer’s block. Het gebrek aan inspiratie, waardoor de inkt niet goed vloeit. Maar bestaat er ook zoiets in het leven?

Life’s block? Humansblock? (Word accepteert dit woord).  Dit klinkt nogal drastisch. Het gaat hier niet over een fundamentele, existentiële crisis op een bedje van suïcidale gedachtes. Even de kluts kwijt zijn of geen zin hebben. Niet depressief. Gewoon een beetje down, een beetje blue. Er zijn te weinig passende Nederlandse woorden voor.

Ik zal er een paar verzinnen. Een pff-periode. Een geen-goesting-dag. Een afwezigheid van motivatie. Persoonlijk ben ik het fan van de pff-periode. (Word accepteert dit woord ook. Misschien was iemand me voor.)

Wat doen we eraan? Ik wed dat er genoeg blogberichten zijn met “10 tips tegen life’s block” of iets dergelijks. Maak een plan. Sta vroeg op. Stel niet uit. Blablabla. Veganistische, gluten- en lactosevrije regimes zullen daar vast en zeker tegen helpen. Ik denk dat je er gewoon door moet. Een paar trage nummers luisteren, enkele uurtjes zon en tijd die het ge-pff-t over laat waaien.

Een pff-periode is geen zonde, geen ramp, geen medicatie-eisend probleem. Het past gewoon niet goed in onze succesvierende en gelukeisende maatschappij. Je kan moeilijk stoefen op sociale media met je dipje. Of er een mooie foto over posten.

Er een blogpost over schrijven kan je natuurlijk wel. Wat een luxe zeg.

Stay Golden, darlings! 

Bisous

je kleine schrijver

Lina