Jaloezie: de simpele weg

Jaloers zijn is simpel. Je ziet iets dat je ook wilt maar niet hebt en daar bent je pist om. Het kan alles zijn: van mooi haar tot de perfecte carrière. Het is echter een verkeerde houding. En iedereen weet het. En toch. We kunnen bijna niet anders.

Invidia is één van de zeven hoofdzonde. Een zonde die we bijna dagelijks begaan. Sociale media wakkert het vlammetje al snel aan, want we posten enkel de beste foto’s van het leukste moment. Op facebook krijgt iedereen zijn diploma, zijn rijbewijs of promotie. Niemand deelt zijn rotte maandag.

Jaloezie wordt zo dagelijks gevoed. Het is niet de ene blogster van Australië met een lekkere cocktail in een onbetaalbaar resort die ons nijdig maakt. Het zijn onze kennissen. Mensen waarmee je je kunt identificeren en die het beter hebben dan jij. Dan denken we snel: waarom zij wel en ik niet? Er is een andere manier, denk ik, een moeilijkere wel is waar.

Er is een woord voor positieve jaloezie: bewondering. In plaats van onze Kalimero boven te halen zoals we dat nogal al te graag doen, kunnen we Succesvolpersoon X, het object van onze jaloezie, bewonderen. Ze het gunnen. En leren.

Hoe heeft die dat bereikt? Hoe kan ik dat bereiken? Als ik nu jaloers ben, betekent dat dat ik het ook eigenlijk wil, maar niet heb. Hoe komt dat? Daar wordt het moeilijk.

Het eist een portie zelfreflectie, die pijn kan doen. Want we riskeren onze manier van leven overboord te moeten gooien om ons doel te bereiken. Dat is eng. Huiveringwekkend zelfs.
Het hangt af van hoe erg je dat wilt bereiken. Van hoe eerlijk je tegen jezelf bent.

“Alles willen maar niet bereid om te zoeken,” zingt Wally in Misère. Zijn woorden gaven mij rillingen, zoals pijnlijke waarheid dat effect kan hebben. Dat is geen leven. Dus ik doe mijn best mijn Invidia om te zetten in bewondering. En te werken voor wat ik wil. Toi aussi?

Bisous

Je kleine schrijver

Lina

De identiteit van keuzes.

Keuzes. Iedereen heeft er mee te kampen. Wat je eet als ontbijt, welke schoenen je aandoet en of je de fiets of de tram neemt. We maken ze continu, non-stop, onbewust zelfs. Maar wat met de moeilijke keuzes? Hoe ze te maken? En hoe staan ze in verband met onze identiteit?

Je zou denken dat we ondertussen experten zijn in het maken van keuzes. We doen het inmiddels op een dagelijkse basis. Maar wanneer we voor een grote beslissing staan, lijken we er toch zo onbekwaam in. Bij simpele keuzes hebben we redelijke argumenten, die we tegen elkaar op wegen om vervolgens de beste optie te kiezen.
Fiets of tram? Het regent. Mijn band is plat. Ik zal de tram wel nemen.

Bij moeilijke keuzes is het ene niet speciaal beter of slechter dan de andere. En omdat we geen helderzienden zijn, -zegen of vloek?- kunnen we op voorhand niet weten wat de beste optie is. Misschien is er wel geen betere optie en zijn beide mogelijkheden evenwaardig en gelijk. Toch kunnen ze je leven veranderen, dus er licht overgaan lijkt ook niet de beste manier.

Hoe moeten we ze dan in godsnaam maken? Redenen, die de maatschappij voorschrijven lijken dan ook niet de beste handleiding. Dat is wat er wordt verwacht, of in waarde als beter wordt beschouwd. Maar dat wil belange niet zeggen dat die waarden hetzelfde zijn voor jou, als individu. En jij bent wel degene die met de gevolgen moet leven, als individu in een maatschappij.

De redenen moeten uit jezelf komen. Veel simpeler wordt het er zo niet op. Het ergste van al is dat de redelijke argumenten niet werken als beide opties evenwaardig zijn. Dan maak je kolommetjes met plusjes en minnetjes en kom je toch op zero, zero, zero, zero, zero, cinqo uit. En dan zijn we geen stap verder.

Wetenschappelijke redenvoering gaat ons hier niet helpen. Wat wel? Ons instinct. Ons intuïtief buikgevoel dat we verleerd hebben te gebruiken. Zoals onze geliefkoosde, wijze, dappere Mulan zou zeggen: ‘Luister naar je hart.’ Simpeler gezegd dan gedaan, maar mogelijk.

Volgende vraag: hoe staat het maken van keuzes in verband met identiteit? Moeilijke kwestie, zoals de moeilijke keuzes. Als we een keuze maken door naar ons individueel hartje te luisteren, maken we een keuze vanuit onze identiteit. Hoe en wie we zijn, onze persoonlijke waarden en doelen, de manier waarop we nu in het leven staan zullen allemaal meespelende factoren zijn.

Maar het werkt ook in de omgekeerde richting: onze keuzes hebben ook effect op onze identiteit. Ze maken ons. Herhaaldelijk kiezen voor ethisch goed of slecht maakt ons een moreel of een immoreel persoon. Tussen de opleiding dokter of opvoeder kiezen, maakt ons een dokter of een opvoeder. Sporten of Netflix bingewatchen maakt ons een actief of tam persoon.

Dit legt natuurlijk nog meer gewicht in de schaal. Want zo worden de moeilijke keuzes niet enkel bepalend voor de toekomst, maar ook voor ons als persoon. Lastig. Nog lastiger. Lastigste.

Ik denk dat het belangrijk is om bij het maken van deze harde keuzes te weten dat het niet over leven en dood gaat. Je kan achteraf nog veranderen, moeilijk misschien, maar mogelijk. Plus foute keuzes maken, dat beseffen en dan veranderen is misschien wel de grootste zegen die je je identiteit kan geven. Vallen is nu eenmaal onvermijdelijk. Het is goed om eens wakker geschud te worden.

Bisous

Stay Golden

Je kleine schrijver

Lina 

ADD Generatie

Nooit was er zoveel afleiding als vandaag. Of je nu een boek probeert te lezen, tracht te studeren of een poging doet wat productiever te zijn: het is moeilijk. Afleiding ligt altijd op de loer. Er valt altijd iets leukers, iets simpelers te doen.

Inderdaad, onze afleiding bestaat vooral uit technologie, zoals je al had  geraden. Om te studeren heb je internet nodig. Online woordenboeken, online powerpoints, online oefeningen. De academies zijn er dol op. Blackboard, smartschool, noem maar op. Ze kunnen niet zonder.

Internet staat vol handige webtools, die je leven als student gemakkelijker maken. Sparknotes helpt zij die hun boek niet hebben uitgelezen, Kahn legt wetenschappelijke problemen deftig uit en wie weet vind je wel een samenvatting van je cursus, als de goden je goed gezind zijn.

En het staat vol, boemvol, overvol afleiding. Even scrollen op Facebook kan je ongemerkt uren kosten. Voor je het weet zit je bij de geestenfilmpjes op Youtube en Netflix zet vriendelijk zelfstandig de volgende episode klaar.

Dan heb je nog smartphones, ook vol handige studieapps en ook vol geesteloos tijdverdrijf. Ik ben er ook schuldig aan. Wie niet? Instagram, Pinterest en Angry Birds 2 zijn mijn persoonlijke valkuilen en jij zult er ook wel hebben. Voor je het weet, is het vier uur in de namiddag en heb je nog geen klop gedaan. Deze generatie is niet de millenials, generatie Y of weet ik veel wat ze ons labelen. Wij zijn Generatie ADD.

Er is zoveel te beleven in ‘een muisklik.’ Een grotesk probleem met fatale gevolgen voor je doelen. Er is heuse discipline vereist om al deze afleidingen te weerstaan. En daar heeft het onderwijs systeem geen tijd aan besteed. 

Het is niet alleen catastrofaal voor resultaten, ook voor ons sociaal leven en nog meer voor ons persoonlijk leven. Hoeveel uren in je leven zou je verspillen aan zielloos scrollen zonder nog iets te herinneren van wat je gezien hebt? Ik zou de statistieken kunnen opzoeken of een uiterst  onprofessionele schatting kunnen maken, maar ik wil de resultaten niet onder ogen komen.

Te veel, verschrikkelijk veel, zielig veel. We missen daardoor zoveel van het leven. Er bestaat geen verveling meer zolang je internet hebt. Maar verveling zet net het leven in gang. Het doet je holderdebolder een citytrip in eigen stad maken. Het doet je nog eens afspreken met die ene vriend, die zo dicht bij woont maar die je amper ziet. Het doet je creativiteit borrelen.

Dit is het moment waarop ik met een oplossing afkom. Jammer.  Moeilijk, moeilijk. Ik zit namelijk ook met dat probleem. Ik ben de verwezenlijking zelve van Generatie ADD. Het enige wat ik kan zeggen is: “Kom van dat scherm vandaan!” Maar hoe denk je dat ik deze post heb geschreven? Hypocriet zou het zijn.

Mijn beste tips om de technologische tijdverspilling wat onder controle te houden, zijn kleine dingen die ik zelf -noodzakelijk- af en toe toepas. Babysteps. Ik waarschuw je. Grotendeels van mijn batterij gaat nog steeds op aan Instagram.

Ik zet bijvoorbeeld een wekker als ik begin te scrollen op tien minuten. Nee, natuurlijk denk ik daar niet altijd aan. Ik begin ook niet altijd bewust te scrollen. Maar af en toe, doe ik het. Zoals ik al zei: Babysteps.  Of ik kijk constant naar de tijd, zodat ik me op ten minste schuldig voel. Dat waren de tips. Een beetje zielig, geef ik toe.

Als jij betere tips en oplossingen hebt, laat het me zeker weten. Want ik kan ze evengoed gebruiken als de rest van Generatie ADD!

Stay Golden, darlings!

Bisous!

Je Kleine Schrijver

Lina

Koning Casual

Casual is het nieuwe chique en dat is doodzonde.

Ik ben nostalgisch naar een tijd waarin ik nooit heb geleefd. Beter: de gewoontes van een tijd waarin ik nooit heb geleefd. Mijn gemis gaat uit naar de formaliteit van kleding.
Vroeger waren er striktere codes omtrent kledij. Het was duidelijk wat je wanneer droeg.
Vandaag zijn die lijnen vervaagd. Dat heeft zowel heel positieve als negatieve effecten.

De positieve kantjes zijn leuk om mee te starten. Eerst goed nieuws. Dan slecht nieuws. Anders klinkt het goede nieuws niet meer zo goed.

Ze zijn ook duidelijker. Er is veel meer vrijheid in kleding. Zalig en nodig. Kleding representeert de ziel, het gemoed en de levensinstelling van de drager. Niet meer gedwongen worden in kutjurken zie ik als iets positiefs.

Zeker voor vrouwen is dit belangrijk: vrouwen mogen ook broeken dragen, vrouwen hoeven niet meer te tennissen in lange, nodeloos te zeggen, mega onhandige rokken, vrouwen mogen benen en armen laten zien. Vrouwen zijn vrijer, veel vrijer zonder die kleding codes. Waar helemaal waar. En nodig helemaal nodig.

Maar met het vallen van die codes, viel formaliteit mee. En dat is jammer. Naar kantoor in een jeans, naar het familiefeest in een jeans, naar de opera in een jeans, naar de fcking koning in een jeans. Jeans, jeans, jeans.

Jeans en witte T-shirts. En ik hou van de simpel look! Zeker wel, maar dat is street style. Daar ga je mee shoppen. Daar ga je mee naar de les. Dat doe je niet aan op gelegenheden.

Je hoort mij niet zeggen dat we terug naar dwingende, strikte kleding codes moeten, waar een vrouwelijk been schande is. Ik zeg wel: er zijn gelegenheden waar het wat chiquer mag en hoort.

Ieders op zijn manier. Met hoofddoek of zonder, in broek of rok of jurk, keppeltje op, keppeltje af, het is me allemaal om het eender. Gewoon formeel. Chique. Deftig. Geen jeans! Niet casual!

Voor niets kleden we ons nog op. In de opera liep ik met mijn deftige jurk tussen de jeansbroeken. In dat chique restaurant liep ik als enige op hakken. En wie kleed zich nog om voor een familiefeest? Nieuwjaar is tegenwoordig ook geen reden meer om te shoppen. 

Is dan niets meer de moeite waard om ons op te maken? Hebben we dan niets meer te vieren?

Moderne kleerkasten zitten vol leggings (voor de duidelijkheid: geen broek) en sportswear, die enkel gedragen wordt voor Netflixmarathons.

Als een cocktaildress niet naar een cocktailbar gedragen wordt, is het dan nog wel een cocktaildress? Geklede kleren zonder geklede gelegenheden, dat is toch zielig?

Conservatief? Ben neet gij, gewoon wat romantische nostalgie. 

Laten we ons terug opkleden en het leven vieren in stijl. Met een coupeke, dat zou niet slecht zijn.

Stay Golden, darlings, en sharen is caren!

Bisous

Je kleine schrijver

Lina

Melancholie

Melancholie is het mooiste gevoel dat bestaat, als je het mij vraagt. Geen gevoel is zo complex noch zo poëtisch.

Vandale noemt het zwaarmoedigheid en droefgeestigheid. Vandale schiet hier toch wel wat te kort. Het is veel meer dan dat. Een diepere laag. Het is de tristesse over vergane schoonheid. Het herleven van wondermooie tijden, die nu voorbij zijn. Een prachtig droef lied over mooie herinneringen. Een treurig glimlachje.

Melancholie is meer dan één gevoel. Het een mengeling en zootje van verschillende emoties. Het is een gelukkig verdriet, een pijnlijk geluk. Ik kan niet op een mooier, complexer gevoel komen. Het is romantisch zonder Hollywoodiaanse meligheid. Tragisch zonder Shakespeaanse catastrofes. Dramatisch zonder theatrale poespas.

Misschien ben ik gewoon een hopeloze romanticus. Misschien heb ik me te veel in literatuur laten gaan. Misschien wel. De hele literaire geschiedenis krioelt van de melancholie. En terecht. Het is een emotie dat schreeuwt om geschreven te worden. Het roept om pijnlijk mooie gedichten.

Hoe mooi het is geweest, hoe mooi het had kunnen zijn, hoe mooi het had moeten zijn.

Je hart breekt, maar het is oké. Dat is ware melancholie.
Vandale, noteer.

 

Bisous

Je kleine schrijfster

Lina

Mijn 10 tips om structuur in de chaos te creëren

Het is een maandag, het begin van een nieuwe week of tijdperk. Een propere lei. Een nieuwe kans op een productieve week. Of toch productiever als de vorige. En die beginnen we natuurlijk vol goede moed! Of course. Obvious. Daarom deel ik vandaag hoe ik van een wandelede ramp naar een semi-stapje-bij-beetje georganiseerd persoon ben geworden.

Ik vertel dit niet uit een ‘kijk-hoe-goed-ik-het-nu-doe’ standpunt. Dat arrogante inzicht kan ik je jammer genoeg nog niet meegeven. Het is meer uit een ‘ik-ben-goed-op-weg’ perspectief. Ik doe alleszins mijn best. En wie weet ooit worden wij wel Meesters Der Organisatie. Voorlopig: deze kleine veranderingen die mij al een hoop moeite en tijd hebben bespaard!

Chaos was synoniem voor Lina. Mijn talenten: spullen verliezen, te laat komen, te veel feesten, rommel maken, uitslapen. Ik was een vaste klant bij het districtshuis. Ik kwam standaard een kwartiertje later. Mijn kamer was standaard een stort. En mijn ochtend begon rond de middag.

Ik heb dingen op een rijtje gezet want jezelf organiseren staat gelijk aan je nabije omgeving organiseren, heb ik geleerd. Overzichtelijke organisatie brengt structuur, rust en een beter humeur. Echt waar. Het was een heel werk, maar het loont de moeite. Dit zijn de stappen die ik ondernomen heb voor mijn gemoedsrust.

1.     Mijn kamer uitmesten

Letterlijk uitgemest. Ik heb een strenge selectie op mijn kleerkast gemaakt. (Mijn kast is nog steeds te klein, maar bon) En een hele nieuwe ordening gebruikt. Soort bij soort en kleur bij kleur.

Ook mijn bureau en schoolcommode hebben de volle laag gekregen. Het heeft me een dag gekost en het was het totaal waard.
Ik win tijd omdat ik niet eindeloos moet zoeken naar mijn spullen. De verse ordelijkheid maakt me rustiger en effectief gelukkiger. Ik moet me minder druk maken over verloren zaken.

Het probleem: orde behouden. Succes.

2.     Kalender gemaakt

Ik heb een sjabloon van een week- en maandkalender gemaakt, die ik simpel kan afdrukken. Ik moet enkel de datums en maand invullen. Juli en Augustus hangen per week uit op mijn dressoir -wat een prachtig woord is me dat-. Elke dag heeft genoeg witruimte, zodat ik er een gedetailleerde planning op uit kan werken. Dit gebeurt zeker niet elke dag, wel voor de drukke dagen en de dagen waarop ik veel wil doen.
Doelen uitschrijven tegen de tijd motiveert. Ze wegschrappen is zalig! Za-lig!

3.     Bulletjournal gebruiken

Het is fantastisch. Het concept is simpel: je transformeert een leeg notitieboekje tot je agenda. Het is wel wat werk, maar het loont zeer zeker wel. Ik werk maand per maand uit en loop niet voorop. Dat betekent dat ik op het einde van de week, pas met de volgende begin. Omdat dat het je eigen creatie is, maak je het zo praktisch als je zelf wilt. Ik heb er een verjaardagskalender, jaaroverzicht, en studieplanner. Ik hou per maand bij op welke dagen ik sport en dat kan dik tegenvallen.

Zo heb ik op het einde van de maand een goed overzicht van de zeldzame dagen dat ik in de fitness ben geraakt. En weet ik waaraan ik moet werken -er geraken dus-.
Ook mijn werkuren hou ik per maand nauwkeurig bij. Dat is vooral belangrijk bij studentenlimiet en loon en andere belastingsbullshit.

4.     Een notebook aanschaffen (tweemaal)

Ik heb altijd een klein notitieboekje in mijn tasje steken. Het staat vol gekribbeld met to-dolijstjes, citaten, ideeën. Super handig om losse, vliegende ideeën bij te houden, citaten niet te vergeten en todolijstjes on the go. (Ik ben verzot op lijstjes)
Ik heb onlangs ook een notebook computer gekocht. Ik noem het mijn LappieToppie en ben er super content van. Het is zo’n modern klein ding dat zowel als laptop als tablet functioneert. Fantastisch op verplaatsing: handig te verpakken en beter voor mijn rug. En het is gewoon een koddig ding.

Een groot deel van de organisatie gebeurde zoals de hedendaagse beschaving het beaamt: digitaal.

5.     Sticky Notes

Een handige app voor digitale post-its. Daarop hou ik bij aan welke pagina ik zit van e-books, welke episode van AL mijn non-netflix series, een wachtwoord, een code. Veel hou ik erop bij. Ze zijn makkelijk aan te maken en makkelijk te verwijderen. Handige geheugensteuntjes. Prima organiseermateriaal.

6.     Onenote

Een Microsoft-programma gemaakt om overzichtelijk veel verschillende notities bij te houden. Alles kan er bij elkaar. Van recepten tot schoolonderzoek. Simpeler dan Word. Leuker ook, het is minder formeel.

7.     To-doist
Dit is een digitale to-do lijst waar je makkelijk dagelijkse taken in kwijt kan. Per taak kan je een alarm instellen, sorteren in categorieën en einddatums vastleggen. Heerlijk: lijstjes opstellen, lijstjes volbrengen. Zeker voor een aanrader voor de studentjes onder ons.

8.     E-mail opkuisen

Je kent het wel: een inbox die propvol zit met nieuwsbrieven die je niet interesseren. Een kleine dagelijkse ergernis. Voor velen is het checken van e-mails een dagelijkse miserie. Iets waar je tegen opkijkt. Ik heb me systematisch uitgeschreven voor de nutteloze, storende mails en me ingeschreven voor nieuwsbrieven die mij echt interesseren. Mails openen is een hele nieuwe, boeiende ervaring geworden!
Nee, ik doe het niet elke dag. Maar veel meer dan vroeger. Baby-steps. Groeien is knoeien. Plus Trivago treitert mij niet meer, wat mij enorm gelukkig maakt.

9.     Mijn computer opkuisen

Dit is een werk. Een grotesk werk. Zeker voor zij die geen mappen gebruiken en hun pc al een tijdje hebben. Moi. Het kostte me uren. Letterlijk. Vooral Downloads was een regelrechte ramp.

Je computer opkuisen lijkt misschien onnuttig omdat je je zoekbalk hebt en je nu eenmaal leuker dingen te doen hebt MAAR het doet veel deugd nette mapjes te hebben. Het is ook praktisch.
Het maakt me echt gelukkig, die keurige mapjes. Braaf op een rijtje.

Ook je iTunes onder de loep nemen kan wonderen doen. Je herontdekt nostalgische schijven en filtert de slechte er nummers er tussen uit zodat je zonder ergernis kan shuffelen. Geen fcking Bumpy Ride meer. Hemels.  

10.  Jouwpagina.nl aanmaken

Een site waarop je je eigen, gepersonaliseerde linkpagina kan aanmaken. Je kan je favoriete meest gebruikte links categoriseren in rubrieken die je helemaal zelf kiest. Ik gebruik de mijne als startpagina. Het vergt ook wel wat tijd en gaat stap voor stap, maar alweer zeker de moeite waard. Zie mijn voorbeeld hier.
Allright, toegegeven de lay-out is afschuwelijk en weerzinwekkend. Maar weetje, maak hem roze en het probleem is opgelost.

Mijn blog hielp mij overzichtelijker en constanter te schrijven. Woensdag en zondag zijn mijn deadlines. Die heb ik goed in de vuilbak gesmeten wegens 1001 redenen, maar de blogs verschijnen nog tweemaal per week! -deze is het levend bewijs- En ik heb soort van een pauze gehad maar ik ben back on track! Even afwijken van je plan is niet erg zolang je de weg terug vindt en niet gedemotiveerd geraakt.

Het kan altijd beter. Ik kom nog regelmatig een paar minuutjes te laat en wijk af en toe af van mijn plan. Maar af en toe volg ik het. Herpakken kan altijd, het is nooit te laat. Vergeef je zelf voor de nonchalance en spring er weer in. Zo doe ik het dagelijks.

Ik hoop dat mijn organisatietrucjes wat voor je kunnen betekenen. Deel zeker jouw tips!

Je kleine schrijver      

Lina

P.S: ↓↓↓Sharen is caren, darlings. ↓↓↓

Naïeve dromen

Sociale media, met Tumblr als koploper, staat vol met inspirerende citaten over ambitieuze dromen tegen een heelal achtergrond. Maar ouderen lachen om de dromen van hun kinderen. Ze zeggen ‘Ja, ja, ik dacht zo vroeger ook! En kijk ons nu!’

Kinderen worden steevast prinses, ridder, Zorro, zangeres en schilder. Hoe ouder we worden, hoe kleiner onze dromen worden. Nee, nee niet kleiner, realistischer. Het is niet goed zo groot te dromen, je wordt enkel teleurgesteld want zo is het leven.

Wacht maar tot je op het middelbaar zit! Wacht maar tot je werkt! Wacht maar tot je zelf kinderen hebt! Wachten op een erger stadium in het leven. Het gaat blijkbaar enkel bergaf vanaf de kleuterschool. 

Geniet er nog maar van! Want elke dag die je ouder wordt, verslechtert het, klinkt een schreeuwende ondertoon. Niet moeilijk dat die anti-aging crèmekes zo goed verkopen.

Elk levensstadium heeft zijn positieve en zijn negatieve kanten. Een kind vertellen dat het enkel erger wordt, is het vergiftigingen met onterecht pessimisme. 
Nu mag je nog dromen dat je een wereldster wordt, want op het middelbaar leer je dat daar geen vacatures in zijn!

Grote, ambitieuze dromen worden als naïef beschouwd. Ooit was ik ook zo [voor ik al deze kennis had.] Jong en naïef. Oud en wijs. Of nog; jong en optimistisch en oud en verbitterd. Misschien loopt wijsheid en geluk wel omgekeerd evenredig. Hoe minder wijsheid, hoe gelukkiger. Daarom spelen kindjes zorgeloos en is de hoofdbezigheid van een volwassenen zich druk maken over zowel muggen als olifanten. 

Of er zit iets fundamenteel fout in onze maatschappij. Hoe ouder men wordt, hoe meer men achteruit gaat. Je wordt met elke verjaardag wijzer, realistischer, je blik wordt wat breder.
Je dromen kleiner.

Het is zo goed dat je oud en wijs bent, maar niemand wilt ouder worden en vroeger was het allemaal beter. Zo nostalgisch naar de tijden dat ook zij, de ouderen, zo vol energie en grote dromen zaten. Haaah, wat een heerlijke herinnering. En op een dag wordt de jeugd op hun beurt volwassen en lachen zei met hun jeugdig, naïef optimisme. Wij worden zoals zij. Net of dat noodzakelijk is.

Of het heeft het met moed te maken. 

Je begint als jongeling met volle moed aan je levensreis, met veel verwachtingen. Bij elke teleurstelling verlies je een beetje moed. Tot het vat leeg is en je erbij neerlegt. Als dat het geval is, is het probleem duidelijk: je mag de moed niet verliezen.

Misschien moeten zij terug wat meer worden zoals wij. Of zoals hun vroegere zelf. Optimistisch, ambitieus, met de wereld aan je voeten. Niet enkel meer willen, maar meer zoeken. Geen genoegen nemen met middelmatigheid. Niet neerleggen bij het leven, zo passief en moedeloos. Maar de stoffige, naïeve kapiteinshoed opzetten en zelf sturen.  

Op het risico jong en naïef te klinken. Ik hoop van harte dat ik niet ‘realistisch’ wordt en de moed niet verlies. Dat ik blijf dromen, als iedereen wakker wordt. Dat ik niet blijf liggen als het leven mij neerslaat. Dat ik er een nieuwe blaas, als iemand mijn bel doorprikt. Hopelijk jij ook.

Bisous

Je Kleine Schijver

Lina

Zelfzekerheid wordt afgestraft

Ik voel me goed in mijn vel. Positief toch? Ik ben zelfzeker: ook goed toch? Er wordt altijd gedaan alsof we dat goede eigenschappen vinden. Maar als we het tegen komen kunnen we er niet tegen. Aandachtsletten, arrogante zakken en bitches die zich beter voelen dan de rest. Je moet jezelf goed voelen, ja, ja, ja. Maar in stilte liefst.

Zonder enige introductie praatte en lachte ik mee alsof ik ze al jaren kenden. Zo ben ik dan. En de luidste jongen gaf me een vreemde opmerking: ‘je voelt je al na drie seconde op je dode gemak bij ons!’ En het was geen compliment.

Ik hoor het wel vaker ‘je hebt een grote mond om hier nieuw te zijn!’ ‘Je wandelt hier binnen en doet alsof je thuis bent’ en blablabla. Ik zeg de blablabla want nooit wordt dit als compliment bedoeld. Foutief, weliswaar. Het is alsof je de mensen beledigt met je goed in je vel voelen. Alsof het onbeleefd is om je op je gemak te voelen in een nieuwe omgeving. Alsof je de toestemming moet krijgen om je goed in een groep te voelen.

Mijn antwoord gold: ‘Ik zit goed in mijn vel. Misschien is dat het.’ Misschien, misschien, zeker wel. Dat is het. Het maakt een wereld van verschil. Als je tevreden bent met jezelf, heb je niet zo’n hoge nood aan bevestiging van anderen. Dat wordt als ongepast gezien, blijkbaar. Zelfzeker zijn. Trots zijn op jezelf. Dan kan je gewoon jezelf zijn in plaats van een kameleon die bij iedereen wil horen. Dat is toch veel te vermoeiend en stresserend. Daarbij levert het je geen oprechte relaties op. Het is niet dat jij iedereen leuk vindt, waarom moet het andersom dan wel?

Ik had een amusant, intrigerend en uiterst interessant gesprek met één iemand uit de groep. Het was lang geleden dat ik zo’n boeiend, schaamteloos en grappig gesprek had met iemand. Ik amuseerde me rot. En terecht, waarom niet? Omdat die vrouw over mij vieze, afkeurende blikken aan het gooien was en uit pure ergernis met haar ogen draaide?

Die personen waarmee ik gesprek was, vonden mij wel aardig. Zij niet. Dat is niet mijn probleem. Dat is het hare.

Weet wie je bent en wees er blij mee. Je hoeft je niet te verstoppen of in te houden, zodat andere mensen je leuker zouden vinden. En je zouden accepteren. Als je weet wie je bent, hoef je niet geaccepteerd te worden door anderen. Zelfacceptatie is de sleutel naar geluk, niet die van anderen. Meer is er niet nodig om sterk in je schoenen te staan en je goed en gelukkig te voelen.

Het is een raar fenomeen die bevestiging. Zo aanwezig en drukkend in onze maatschappij. Aan de ene kant zijn er mensen die een wanhopige nood aan bevestiging hebben. Aan de andere kant zijn er de mensen die denken dat ze macht en plicht hebben de anderen te bevestigen.

Zelfzekerheid is goed, het is een deugd. Dat wordt altijd gezegd. Maar in praktijk wordt het afgebroken tot arrogantie en snobisme. Je mag je goed voelen, maar je mag dat niet tonen. Het moet in stilte gebeuren, anders heet het ‘stoefen’ of ‘opscheppen.’ Je moet oppassen, want je zelfzekerheid kan onzekere mensen jaloers maken.  Zelfzekerheid gaat niet over je beter voelen dan anderen, het gaat over je goed voelen in je vel. Tevreden zijn met jezelf. En je daar niet voor te verontschuldigen.

Stay golden!

Bisous

Je kleine schrijver

Lina

 

Hoe mijn tijdverlies mij motiveerde

Het afgelopen schooljaar was een geweldig leuk jaar. Ik heb me rot geamuseerd. Bijna alleen maar. Het was een jaar vol ontspanning en het maakte me ongelukkig.

Het was het hele jaar feest. Uitslapen, koffietjes gaan drinken, wijntjes gaan drinken, uitgaan, uitkateren uit eten gaan. Veel meer deed ik niet. Ik hield me niet te veel met school bezig, mijn enige verplichting was mijn werk dat ik graag deed. Heerlijk zou je denken. Ik werd er erg ongelukkig van.

Het was medium dat me wakker schudde. Of het blogboek. Het begon bij het blogboek. Een boek van Kelly Deriemaeker over rarara bloggen. Het boek gaf me inspiratie en motivatie. Ik kliekjes van mijn outfit of hoofdgerecht. Het was en is me om het schrijven te doen. Als aspirant schrijfster, schreef ik verdacht weinig. Ik begon eraan, schreef over dit en dat.

Ik had nu mijn eigen blog, maar hield me nooit bezig met andermans blog. Het blogboek raadde me Medium aan. Een alarmklok. Een wake-up call. Een life saver. Vooral omdat ik self-improvement aanduidde als interesse.

De dagelijkse updatemail van de site leidde me naar verschillende artikels over succes, creativiteit en productiviteit. Ik verslond ze één voor één. Ik ontwaakte van mijn droom. Ondanks mijn interesse en verlangen naar zelfverbetering, besefte ik, dat ik het miste. De productiviteit. De creativiteit. En zo noodzakelijkerwijs het succes ook.

Ik had het hele jaar zo gespeeld en ontspannen, zonder een greintje creativiteit. Ik bezielde de productiviteit van een fish stick. Ik zocht en vond nergens inspiratie om mijn creativiteit te voeden. Het had me lui en moedeloos gemaakt. Ik merkte het niet eens tot het moment dat ik productiever en georganiseerder werd.

Voor de meeste studenten betekent het einde van de examens het begin van een periode vol alcohol en luide muziek tot in de vroege uurtjes. En gewoonlijk was ik de mascotte van het gefeest. Deze keer niet.

Ik stond op rond 9uur, deed mijn ochtend work-out, dronk mijn twee liter water per dag en las een boek uit in de eerste week. Weekends blijven weekends met een drankje, vriendjes en vriendinnetjes en een muziek, maar de week is geen weekend meer voor mij! Ik lees meer, schrijf meer, studeer liever, ben productiever en actiever. En vooral gelukkiger.

Ik heb gemerkt dat te veel ontspanning en vrije tijd je nutteloos, moe en moedeloos laat voelen. Een plan, een doel, een georganiseerd leven hebben, maakt je een stuk kalmer, gelukkiger en energierijker.

De boog kan niet altijd gespannen zijn. Maar de boog mag zeker niet altijd ontspannen zijn!

Stay golden!

Bisous

Je kleine schrijver

Lina

Medium

Het Blogboek

De kracht van een dagelijkse overwinning

Gisteren overkwam ik een angst, en nooit was ik trotser op mezelf.

Dit is de situatie: ik zit in de tuin met mijn allerliefste wildebras van een vriendje en hij komt op het fantastische idee dat ik op zijn schouders moet gaan staan. Met zijn circus achtergrond lijkt dat voor hem geen probleem en een prachtige bezigheid. Het ingenieus plan bevalt mij echter minder. Ik ben niet van de gewoonte gevaarlijke stunts te ondernemen. Al hadden we het al in een zwembad gedaan maar met enkel harde grond zevenhonderdduizend meter onder mij was ik er toch niet helemaal gerust in. Maar hey, mijn grote mond zegt ‘allright’ en daar begon ik dan op mijn vriendje te klauteren.

In principe draaide het allemaal om vertrouwen: hij zou mij niet laten vallen en ik moest hem geloven. Ik zou zijn bevelen precies opvolgen en hij moest dat aannemen. Er was nog iets. Ik moest mezelf vertrouwen. Ik moest in mezelf geloven dat ik het kon. De menselijke berg voor mij begon ik dus effectief te beklimmen. Mijn moed zakte in mijn schoenen toen ik met mijn knieën op zijn schouder zat. Een walm van angst vloog over me heen. De grond leek wel heel ver weg. En pijnlijk. Oh zo pijnlijk.

Tegen al mijn natuurlijke instincten, die schreeuwden dat ik van die levensgevaarlijke hoogte moest afkomen, in, zette ik mijn voeten waar mijn knieën stonden en liet zijn veilige handen los. En daar stond ik dan, op zijn schouders. Mezelf afvragend wat ik daar eigenlijk deed. Ik deed het bijna in mijn broek en wou niets liever dan naar beneden gaan. Maar een volledige minuut stond ik daar, mijn angst te overwinnen.

Na wat onhandig gestuntel raakten mijn bevende voetjes de aarde weer. Met mijn hart in mijn keel legde ik me op het gras en lachte. Ik had het gedaan. Ik durfde niet, deed het toch en het lukte. Ik was de trotste van alle gieters. Misschien was ik echt zo dapper als mijn jeugdheldin Mulan.

De angst overwinnen maakte een geweldig gevoel van vreugde in me los. Opgelucht, fier, voldaan. Ik kon de wereld aan. En de enigste manier om een angst te overwinnen, is door het te doorstaan. Je confronteren met je angst, beven en rillen en er levend vanaf komen. Beter dan je bent begonnen. Ik ga me dit weekend levendig blijven herinneren als de zaterdag toen ik op Tiemens schouders stond. Als ik het niet had gedurfd, was het weekend verzonken in het dal der vergetelheid. En daar zitten al genoeg zaterdagse zwarte gaten.

Ik ben een herinnering, een ervaring rijker. Een angst armer. En een stapje dichter bij de persoon wie ik wil zijn. De kloof tussen de persoon wie ik ben en wie ik wil zijn is weer wat kleiner, door een schijnbaar onbelangrijke beslissing. Een vijf minuten van een weekend. De kloof versmalt langzaam maar zeker, bij deze cruciale kleine momentjes. Met een ja of een nee. Met angst en beven. Met de dagelijkse overwinninkjes.

Stay golden!

Bisous

Je kleine schrijver

Lina

Hoe je mislukking omzet in succes

In mijn vorige post schreef ik over falen en de afgunstige houding van de maatschappij tegenover mislukking. Ik wilde de weg van mislukking naar succes erbij proppen, maar besloot toch dat dit een geheel eigen post verdiende. (btw: dit is een theorie) 

In het slot van mijn laatste blog besloot ik dat falen niet betekende dat je gefaald bent, maar gefaald hebt. Dit is een belangrijke distinctie. Geloven dat je door een misstap als persoon bent mislukt, heeft catastrofale en foute gevolgen. Fouten maken impliceert niet dat je een mislukking bent. In plaats van in een negatieve spiraal van zelfhaat te verzinken, kruip je beter in een moeilijker maar positievere mentaliteit: die van reflectie.

Eens dat je je afstand hebt scheppen tussen jou als persoon en jouw fout, kan je beginnen nadenken over hoe je deze gaat rechtzetten of niet meer begaan. Dit begint met moed. Moed om je ten eerste al te confronteren met de mislukking. Het lijkt simpel en vanzelfsprekend, maar negeren en doorlopen is een snellere reflex.

Na de confrontatie en acceptatie van de mislukking, ga je opzoek naar de redenen. Waarom en hoe heb je gefaald. Komt het door te veel afleiding? Ligt het aan je motivatie? Heb je iets verkeerd ingeschat over het hoofd gezien?

Als je de oorzaken kent, kan je verder naar de oplossingen hiervoor. Wat is de remedie voor de redenen. Hoe dit de volgende keer kan verhelpen. Dit is het cruciale punt uit leren van je fouten. Hoe kan je afleiding wegstoppen en je focus vinden? Zoek motivaties, schrijf ze eventueel op. Lag het aan uitstelgedrag, zoek een manier dit te voorkomen.

Met de oorzaken en bijhorende oplossingen op zak, is de volgende stap een planning, zo concreet mogelijk. Hou rekening met wat vorige keer misliep. Plan vrije tijd en andere zaken erbij in, zodat een duidelijk overzicht hebt. Maak geen schema waar je je nooit aan kunt houden. Wees redelijk, wees milt. Een dagje niets doen, moet ook kunnen.

Let er op dat je doel haalbaar en realistisch is. Geef grote plannen de tijd om tot stand te komen. Calculeer bijkomende omstandigheden in. Zet de deadline van je manuscript niet in je drukste werkweek. Eindig je -10 kilo niet in de feestdagen. Een irreëel mikpunt is tot falen gedoemd.

Bovenal geloof in jezelf. Een standaardzin, te pas en te onpas wordt het naar je hoofd geslingerd. In dit geval in het waar en hoognodig.
Henry Ford zei: “Whether You Think You Can or Can’t, You’re Right” Denken dat het niet lukken, zorgt ervoor dat het niet gaat lukken. Geloof dat het wel gaat lukken, geeft je de moed en motivatie ervoor te gaan, te gaan voor het succes. Oprecht geloof in je zelf geeft je de sterkte het effectief te doen.

Just do it! Niet begonnen is nooit gewonnen. De laatste stap is logischerwijze het effectief doen.  Er effectief voor gaan. Je er helemaal insmijten, nog een paar keer beter falen -babysteps- en je focus op je doel niet verliezen. Als je echt iets wilt, doe je het. Als je merkt dat je het toch niet doet, denk dan eens na of je daadwerkelijk wel wilt. 

Succes!

Stay golden!

Bisous

Je kleine schrijver

Lina

Taboe: mislukking

Mislukking wordt stil gezwegen en weggestopt. Het is iets om je over te schamen, het is een ware schande.

De jeugd had nooit zoveel kansen en mogelijkheden als nu. We hebben met het ontplofte internet en zijn sociale media letterlijk de wereld aan onze voeten. het keuzeaanbod is oneindig. In dit grenzeloze spectrum van keuzes, zit één juiste. Één perfecte, geknipt voor jou. Zo perfect uitgeknipt voor jou dat je er wel in moet uitblinken, net zoals iedereen op Instagram en Facebook. Die ene vinden in het oneindige is de grote opdracht, een taak waar enorm veel druk achterstaat. Nét omdat we alle kansen, opportuniteiten en keuzes krijgen, moéten we wel de geschikte kiezen.

Vrijheid is recht evenredig met verantwoordelijkheid. Hoe minder vrijheid, hoe minder verantwoordelijkheid, hoe meer vrijheid, hoe meer verantwoordelijkheid. Onze vrijheid reikt tot de sterren en daar voorbij en zo ook onze verantwoordelijkheid. Nooit was de druk op slagen zo groot als vandaag.

Falen is één van  de grote taboes van onze samenleving. Falen wordt streng afgekeurd met collectieve afgunst. Als je alle vrijheid en alle middelen krijgt om te slagen, kan je toch bijna niet meer mislukken? Als je faalt, ligt dat aan niets en niemand anders dan jezelf.

Het probleem met het verzwegen verbod op falen is dat het onvermijdelijk is. Je leert toch uit je fouten? Je leeft toch door je fouten? Hoe kan je leren, hoe kan je leven zonder een fout te begaan? Zelfs onze Heilige Sinterklaas gaf je een cadeautje, ondanks het feit dat je een heel jaar in de hoek hebt gestaan.

Nooit heeft iemand nooit gefaald.  Zelfs de meest succesvolle mensen faalden. De rode lopen krioelt van afgewezen audities. De eerste manuscripten van die bestsellerauteurs werden rechtstreeks bij het papier gegooid. Falen is geen zonde: het is een kunst.

Leren uit fouten, moed spitten uit mislukking. Falen betekent niet dat jij, als persoon, gefaald bent, je hebt gefaald. Hoe je ermee omgaat, maakt wie dat je bent en wordt.
En hier zit een zoveelste keuze, één van de belangrijkste van allemaal.

Als je hier kiest om je kop te laten hangen, kan dat een gewoonte worden. Als je voor de moeilijkere optie gaat en jezelf confronteert met je fouten, de oorzaken en gevolgen onderzoekt, dit onthoudt en hier op verder bouwt, groei je uit tot een ware feniks.
Dan wordt je mislukking, een mislukte stap naar succes.

Het sleutelwoord om je mislukking om te zetten in succes is moed. De Romeinen al eerden moed als hoogste deugd. Je moet dapper genoeg zijn om jezelf te confronteren. Zoek eerst naar de waarom. Te veel afleiding, te weinig motivatie, pijnlijke samenloop van omstandigheden? Denk vervolgens na hoe je deze kan verhelpen. Maak een concreet plan voor poging twee. Wees realistisch, schrijf een haalbaar doel uit. Hou je eraan. Als je het echt wilt, doe je het. Als je niet doet, denk na over hoe graag je het wilt.


Lees hier het vervolg: Hoe je mislukking omzet in succes! 

Stay golden!

Bisous

Je kleine schrijver

Lina

Harry Potter Generatie

De jongvolwassen anno 2017 zijn grootgebracht met Harry. De boeken werden verslonden in een week. Er stonden telkens ellelange wachtrijen bij een vervolg van het Potteravontuur. Bijna elk gezin heeft Harry op de boekenplank staat. Geen twijfel aan, het wereldbekende tovenaartje is alom geliefd. Maar waar heeft hij zijn succes aan te denken?
Ik steek het op de geniale balans tussen sympathieke identificatie en dromerige vervreemding.



Identificatie
Arme Harry in zijn bezemkast heeft het niet gemakkelijk. Zijn ‘gezin’ is verre van ideaal en ook op school is hij een gedwongen eenzaat. Het geschramde jongetje hoort niet thuis in deze wereld. Hij voelt zich anders, uitgesloten, niet op z’n plaats. Een gevoel dat we allemaal weleens hebben. Zeker in de puberteit, wanneer we opzoek zijn naar onszelf. Wat blijkt nu?
De Potterboy heeft gelijk, hij hoort helemaal niet in deze saaie wereld. Harry is effectief speciaal en Hagrid verlost hem van de normale dreuzels en begeleidt Harry naar zijn thuis, waar hij hoort. Met anderen die net zo speciaal zijn als hem.
Miljoenen 11 jarigen snikten toen ze tot hun grootste spijt, geen brief van Zweinstein kregen. Ook zij voelden zich anders en speciaal, maar Hagrid is hen nooit komen redden.
Al hadden we, ik bedoel ze, er allen op gehoopt.

Escapisme
Door de meesleurende, verslavende stijl van onze liefste J. K. Rowling worden we in de magische wereld gezogen. Onze voeten zweven boven de grond bij het opstijgen van de Nimbus 2000, we zwerven rond in de donkere kasteelgangen en zijn als de dood voor die smerige, huiveringwekkende mega spinnenmonsters. Het escapisme van de Potterboeken gaat bijna onopgemerkt, stoppen met lezen is als wakker worden. Terug in de realiteit, de echte dreuzelrealiteit. Zonder magische wezens, toverspreuken en toverdrankjes. Wat een teleurstelling. De boeken zijn een vlucht van deze realiteit. Een vlucht waar we, ze blijkbaar erg veel nood aan hadden.

Lot
Hoe vreselijk de profetie ook was, Harry had een soort van duidelijke eigen -oké, met Voldemort gedeeld, maar hey- voorspelling in een bol. Het kindje had een doel, een lot, een bestemming. En al het arme sisseljongetje had er nooit om gevraagd: hij wist wat hij moest doen. Er rustte een zware plicht op die kleine schoudertjes, maar Harry wist waar hij heen moest.
Zo’n doel, zo’n klaar toekomstbeeld kennen wij niet.
Nooit had een generatie zo veel kansen als deze. Het keuzeaanbod was nooit zo uitgebreid en de vrijheid nooit zo oneindig. Net omdat we alles kunnen en alles mogen, is het kiezen vaak zo’n overweldigend moeilijke beslissing, dat we blokkeren. Want nooit was de druk zo groot, om het juiste te kiezen, waar je hoort, waar je in uit gaat blinken.

Daarbij is Monsieur Dieu er niet meer om te zeggen wat goed en kwaad is, om ons een juiste, stabiele plek in de wereld te voorzien en niemand weet meer waar de hemel ligt.
Zonder een doel, bestemming, profetie voor ons leven, duiken we liever in de fantas(ie)(tiste) boeken, dan wat rond te dwalen in onze echte wereld.



P.S: met ‘we’ bedoel ik ‘ze’. Dahh

Stay golden!

Bisous

Je kleine schrijver

Lina

meer over identiteit en anders zijn: http://washablegold.blogspot.be/2017/05/de-paradox-van-het-anders-zijn.html

5 soort mensen waar ik me dood aan erger

De wereld is bie-ba-boe-ba-beestig mooi. Hij zou nog mooier kunnen zijn zonder deze vreselijke fenomenen.

1.      1. Trage wandelaars
Je kent het wel: je bent onderweg, je moest er vijf minuten geleden zijn en je hebt nauwkeurig berekend dat het je in drie minuten lukt. Hahaha, niet als het aan deze slak voor je ligt! Monsieur of Madame Sabotage ‘beweegt’ zich -zogezegd- voort met 0.2634m per uur, neemt het hele voetpad in en weigert je te laten passeren. De-gou-tant

2.      2. Ja-maar-student
Één van de meest interessante professoren filosofie doet bij elke zin m’n blik openen en vernieuwen. Ik luister en noteer aandachtig, zoals het een goede student behoort. Student D’accord Mais denkt dat het gepast om bij elk voorbeeld een opmerking of al dan niet tegengesteld example geven. Vre-se-lijk
Liefste eerstejaars, U bent zeer recentelijk van het klaslokaal naar de aula gekatapulteerd, luister liever eerst naar deze interessante mens in plaats van uw nutteloze side dish van irrelevantie op een bedje van pretentie met ons te delen. Ik kom hier voor de prof, niet voor een zeventienjarige bemoeial. Eerst luisteren, dan praten. Dank bij voorbaat.

3.      3. Eeeuuhmmm-voor-mij-de—eeuuuhhhmmmm
Scenario I
Ik werk, heb m’n handen vol, er roepen en signaleren 5684 andere klanten naar mij, maar de klant wie ik help is rustig, opt gemakske, in alle rust, heel kalm, aan het overleggen met zichzelf wat ie wil drinken.

Scenario II
Ik zit op restaurant, met honger in mijn rammelde buik. Ik weet wat ik wil, ik bestel en ik lach vriendelijk. Madame of Meneer Je Ne Sais Plus had al gekozen maar blijkt nu opeens de kluts kwijt te zijn en beslist er nog even over na te denken in het bijzijn van de ongeduldige ober(es)

Scenario III

Ik sta in rij voor mijn nodige, hemelse, precious Cappuccino mio amore. Het is aan Monsieur of Madame Euuuh die maar niet kan beslissen welke koffie hij of zij nu wilt. Ik weet het al, mag ik dan voor?  Nee hoor, eeuwig geduld a.u.b! Ter-ri-ble

4.      4. Ik-ga-gezellig-iets-eten-om-hele-tijd-op-mijn-gsm-te-zitten-en-selfies-te-nemen
Ik snap het, er komt een sms’je binnen, je beantwoordt het even. Je neemt een gezellig kliekje voor Instagram en/of snapchat. Geen probleem, moet kunnen, doen we allemaal. MAAR HELE DE FCKING TIJD?
Je kunt het je zo voorstellen: vier vriendinnen, elk een variant van de ander, hebben een lekkere cocktail besteld in zo’n pop-up-zomer-ding. De zon schijnt er moet van alles besproken en gepland worden, maar het enigste wat ze doen is alles fotograferen. Dan selfies nemen, dan poseren, dan een slokje nemen om meteen de foto’s te bewerken op te delen. Roddel! Giechel! Lach! Fluister! Foto’s kunnen ook bewerkt en geüpload worden in de tram naar huis. Stop met al die 32522456 asociale selfies. Dis-gus-ting
 

5.      5. Hallo-wie-heb-ik-aan-de-lijn-dat-weet-je-want-iedereen-kan-het-horen-bellers
Bellen kan in stilte. Zonder gebrul, zonder geroep, zonder getier. Toch blijkt het moeilijk voor sommige mensen. Erg-er-lijk!

Erger jij je ook aan zo’n mensen? Of ken jij nog ergere types?

Stay golden!

Bisous

Je kleine schrijver

Lina

Ode aan 'Goeie dag'

Antwerpen is een stad naar m’n hart. Ik ben trots hier geboren en getogen te zijn. In een dorp met de allures van een wereldstad. De broeiplek bij uitstek van dikke nekken. En terecht, buiten ‘t Stad ligt toch enkel parking. Excuses aan de niet-Antwerpenaren. En toch: ne goeiendag kan er nie van af.

Ik wens mijn tegenliggende voetgangers een goede dag met een vriendelijk glimlachje er bovenop. De jongeheer in een ietsje-bietsje te klein kostuum stopt verbaasd. Hij verkeert al helemaal in choque wanneer ik doorloop. Mensen zijn het niet meer gewoon een goede dag te horen zonder iets gevraagd te worden. Al is het de weg, geld of een sigaret.  Enkel de oude nonnekes die in tehuis om mijn hoek wonen wensen me een goede dag toe, behalve de norse die ik Bertha heb genoemd.

Omdat ik mensen te hard choqueerde met mijn angstaanjagende woorden, ben ik overgeschakeld op een knikje op een bedje van mijn beste horeca-lach (aangeleerde lach, die zo spontaan mogelijk wordt boven getoverd. Afzwakking mogelijk bij ambetante klanten).

De reacties verbeteren uitermate. Een knikje of een voorzichtige glimlach beantwoorden vaak de mijne. En zij die mij aankijken, mijn vriendelijkheid aanschouwen en doorlopen, wel dat zij verbitterd blijven!

Op de universiteit, waar ik af en toe ronddool, haal ik mijn beste glimlach naar boven, in de bibliotheek is het een lach van ‘Ik weet het, ik zit in dezelfde miserie, succes.’ Maar heel weinigen beantwoorden mijn lachje. Zeker meisjes die eerder geneigd zijn mijn uiterlijk te bekritiseren, dan eens vriendelijk te lachen hebben het moeilijk hun lippen te krullen.

Ik vind het maar een spijtige zaak. Vriendelijkheid komt alleen nog maar bij kasticketjes en zelfs dat gaat soms maar moeizaam. Terwijl het zo, zo belangrijk is.
Door zelf te lachen naar je passanten of medeblokkers, kan je hun dag een beetje opfleuren. En de jouwe ook. Kinderen lachen tussen de 300 en 400 keer per dag. Volwassen 10 à 15 keer. Dat is bedroevend weinig.

Amy Cuddy legt uit in een fantastisch interessante TED-talk, hoe lichaamstaal vormt wie je bent. “Fake it untill you become it,” zegt ze. Als je genoeg lacht, kun je er oprecht gelukkiger van worden. Als je nep-vriendelijk bent, kun je een echt schatje worden.

Maak de dag van andere en de jouwe beter door eens vriendelijk goeiendag te zeggen.

Stay golden!

Bisous

Je kleine schrijver

Lina

21 studiemotivaties

Juni, een prachtige maand, misschien wel de mooiste van het jaar. Een liefdevolle zon streelt je huid en zachte zomerbriesjes fluisteren in je oor. De bloemen krijgen bomen en de eendjes krijgen brood. Het is haast onmogelijk deze maand te haten. Tenzij je student bent.


Dan staat juni voor proberen buiten te leren, falen en dan uiteindelijk toch naar binnengaan  en het mooie weertje te verlaten. Juniblok is erger dan januariblok, al voelt januari de ergste periode van je leven. In juni weet je beter. En augustus al helemaal. Om de moed erin te houden in deze harde tijden schreef ik 21 motivaties om het studeren vol te houden. (Vooral voor mezelf)

1.      Je augustus-zelf gaat je dankbaar zijn.

2.      Je september-zelf ook.

3.      Je volwassenafgestudeerde-zelf ook.

4.      Je mama ook.

5.      Jezelf teleurstellen is het ergste wat je kan doen, laat het niet gebeuren

6.      Kill them with succes.

7.      Er staat ook nuttige info in die syllabus van 941285 bladzijden.

8.      Maak jezelf trots!  

9.      De voldoening achteraf is de moeite waard.

10.  Je hebt al genoeg herexamens, Lina, Lina, Lina toch

11.  Je wilt blijven studeren, studeer dan!

12.  Doe het voor jezelf.

13.  Dit is de kans om je te bewijzen, bewijs jezelf!

14.  Je gaat beter slapen, als je goed hebt geleerd.

15.  Je wilt een toekomst? Werk ervoor!

16.  Er is echt een einde aan de cursus, hoe meer je leert, hoe sneller je er bent.

17.  Je wilt mondeling niet afgaan.

18.  Je wilt schriftelijk niet afgaan.

19.  Laat die stomme prof een poepie ruiken!

20.  Die leuke ook.  

21.  In Juli is het ook mooi weer. En september ook.

Stay golden!

Bisous

Je kleine schrijver

Lina