Vakantie brengt een leuke vorm van motivatie in mij teweeg. Misschien
is het de lente, die af en toe verlegen tevoorschijn komt. Mijn planning
staat boordenvol. Vooral met taakjes, want dat zetten we graag op de planning,
liever dan dat we ze uitvoeren alleszins.
Ik vergeet telkens mijn impulsieve ‘ja goed idee!’-kant. Deze kan geen 'nee' zeggen tegen een koffietje
in ’t stad, een wijntje in het zonnetje of een Sex-and-the-city-marathon. En ik
doe er niet erg veel aan. Want weet je wat? Ik ben jong. Het leven is kort. Het
is nu eens mooi weer. Lalalala.
Ik kwam een boek tegen waarin ik bezig was. Bezig is een groot woord. Een zware overdrijving
zelfs. Ik was er in begonnen. Ooit. Meer dan een jaar geleden. De boeken die ik
ondertussen wel heb uitgekregen waren verplichte martelingen, die ze ook wel
eens een ‘syllabus’ durven noemen.
Wauw, dertig bladzijde per jaar. Erg, erg, erg, zielig is
het. Vooral omdat ik mezelf ‘een lezer’ en ‘een aspirant schrijver’ noem. Ik bedoel,
ik onderteken toch elk bericht met je
kleine schrijver? Een schrijver die niet leest, is als een voetballer, die
geen voetbal kijkt. Impossible en gedoemd tot falen.
Hetzelfde geldt voor mijn blog. Jeps, deze hier. Ondanks mijn grote wensen, dromen en aspiraties voor
mijn blog, blijft elk berichtje een lastige opgave. (niet allemaal, in begin vloeide het erg vlotjes). Ik zal maar zwijgen over fitnessen.
Ik besefte hoe simpel het is om voor een lange tijd niets te
doen. Niet lezen, niet sporten, niet schrijven, niet studeren, niet opruimen,
niet afspreken etc. Niet is veel
simpeler en venijniger dan wel.
Niet kan voor even
zijn. Een week een post overslaan is geen probleem. Twee weken nijgt al naar
verwaarlozing. En drie? Blog je nog wel?
Maar vanaf dat je een beurt hebt overgeslagen en de draad weer moet oppikken, wordt het hervatten moeilijker en moeilijker. Tot je beseft dat
je het nooit meer doet.
En dat is jammer als je er eigenlijk van houdt.
Maar kijk mij hier schrijven, een blogbericht potverdekke, ik heb mijn boek uitgelezen.
Fitnessen dreigt eraan te komen. Aah,
wat is de lente toch mooi! De perfecte tijd voor al dat geslabak (bestaat
niet in Word) in te halen en te (her)beginnen! Als ik het kan, kan jij
dat zeker. Chop, chop!
Bisous
Je kleine schrijver
Lina
Geen opmerkingen:
Een reactie posten