Koning Casual

Casual is het nieuwe chique en dat is doodzonde.

Ik ben nostalgisch naar een tijd waarin ik nooit heb geleefd. Beter: de gewoontes van een tijd waarin ik nooit heb geleefd. Mijn gemis gaat uit naar de formaliteit van kleding.
Vroeger waren er striktere codes omtrent kledij. Het was duidelijk wat je wanneer droeg.
Vandaag zijn die lijnen vervaagd. Dat heeft zowel heel positieve als negatieve effecten.

De positieve kantjes zijn leuk om mee te starten. Eerst goed nieuws. Dan slecht nieuws. Anders klinkt het goede nieuws niet meer zo goed.

Ze zijn ook duidelijker. Er is veel meer vrijheid in kleding. Zalig en nodig. Kleding representeert de ziel, het gemoed en de levensinstelling van de drager. Niet meer gedwongen worden in kutjurken zie ik als iets positiefs.

Zeker voor vrouwen is dit belangrijk: vrouwen mogen ook broeken dragen, vrouwen hoeven niet meer te tennissen in lange, nodeloos te zeggen, mega onhandige rokken, vrouwen mogen benen en armen laten zien. Vrouwen zijn vrijer, veel vrijer zonder die kleding codes. Waar helemaal waar. En nodig helemaal nodig.

Maar met het vallen van die codes, viel formaliteit mee. En dat is jammer. Naar kantoor in een jeans, naar het familiefeest in een jeans, naar de opera in een jeans, naar de fcking koning in een jeans. Jeans, jeans, jeans.

Jeans en witte T-shirts. En ik hou van de simpel look! Zeker wel, maar dat is street style. Daar ga je mee shoppen. Daar ga je mee naar de les. Dat doe je niet aan op gelegenheden.

Je hoort mij niet zeggen dat we terug naar dwingende, strikte kleding codes moeten, waar een vrouwelijk been schande is. Ik zeg wel: er zijn gelegenheden waar het wat chiquer mag en hoort.

Ieders op zijn manier. Met hoofddoek of zonder, in broek of rok of jurk, keppeltje op, keppeltje af, het is me allemaal om het eender. Gewoon formeel. Chique. Deftig. Geen jeans! Niet casual!

Voor niets kleden we ons nog op. In de opera liep ik met mijn deftige jurk tussen de jeansbroeken. In dat chique restaurant liep ik als enige op hakken. En wie kleed zich nog om voor een familiefeest? Nieuwjaar is tegenwoordig ook geen reden meer om te shoppen. 

Is dan niets meer de moeite waard om ons op te maken? Hebben we dan niets meer te vieren?

Moderne kleerkasten zitten vol leggings (voor de duidelijkheid: geen broek) en sportswear, die enkel gedragen wordt voor Netflixmarathons.

Als een cocktaildress niet naar een cocktailbar gedragen wordt, is het dan nog wel een cocktaildress? Geklede kleren zonder geklede gelegenheden, dat is toch zielig?

Conservatief? Ben neet gij, gewoon wat romantische nostalgie. 

Laten we ons terug opkleden en het leven vieren in stijl. Met een coupeke, dat zou niet slecht zijn.

Stay Golden, darlings, en sharen is caren!

Bisous

Je kleine schrijver

Lina

Melancholie

Melancholie is het mooiste gevoel dat bestaat, als je het mij vraagt. Geen gevoel is zo complex noch zo poëtisch.

Vandale noemt het zwaarmoedigheid en droefgeestigheid. Vandale schiet hier toch wel wat te kort. Het is veel meer dan dat. Een diepere laag. Het is de tristesse over vergane schoonheid. Het herleven van wondermooie tijden, die nu voorbij zijn. Een prachtig droef lied over mooie herinneringen. Een treurig glimlachje.

Melancholie is meer dan één gevoel. Het een mengeling en zootje van verschillende emoties. Het is een gelukkig verdriet, een pijnlijk geluk. Ik kan niet op een mooier, complexer gevoel komen. Het is romantisch zonder Hollywoodiaanse meligheid. Tragisch zonder Shakespeaanse catastrofes. Dramatisch zonder theatrale poespas.

Misschien ben ik gewoon een hopeloze romanticus. Misschien heb ik me te veel in literatuur laten gaan. Misschien wel. De hele literaire geschiedenis krioelt van de melancholie. En terecht. Het is een emotie dat schreeuwt om geschreven te worden. Het roept om pijnlijk mooie gedichten.

Hoe mooi het is geweest, hoe mooi het had kunnen zijn, hoe mooi het had moeten zijn.

Je hart breekt, maar het is oké. Dat is ware melancholie.
Vandale, noteer.

 

Bisous

Je kleine schrijfster

Lina

Mijn 10 tips om structuur in de chaos te creëren

Het is een maandag, het begin van een nieuwe week of tijdperk. Een propere lei. Een nieuwe kans op een productieve week. Of toch productiever als de vorige. En die beginnen we natuurlijk vol goede moed! Of course. Obvious. Daarom deel ik vandaag hoe ik van een wandelede ramp naar een semi-stapje-bij-beetje georganiseerd persoon ben geworden.

Ik vertel dit niet uit een ‘kijk-hoe-goed-ik-het-nu-doe’ standpunt. Dat arrogante inzicht kan ik je jammer genoeg nog niet meegeven. Het is meer uit een ‘ik-ben-goed-op-weg’ perspectief. Ik doe alleszins mijn best. En wie weet ooit worden wij wel Meesters Der Organisatie. Voorlopig: deze kleine veranderingen die mij al een hoop moeite en tijd hebben bespaard!

Chaos was synoniem voor Lina. Mijn talenten: spullen verliezen, te laat komen, te veel feesten, rommel maken, uitslapen. Ik was een vaste klant bij het districtshuis. Ik kwam standaard een kwartiertje later. Mijn kamer was standaard een stort. En mijn ochtend begon rond de middag.

Ik heb dingen op een rijtje gezet want jezelf organiseren staat gelijk aan je nabije omgeving organiseren, heb ik geleerd. Overzichtelijke organisatie brengt structuur, rust en een beter humeur. Echt waar. Het was een heel werk, maar het loont de moeite. Dit zijn de stappen die ik ondernomen heb voor mijn gemoedsrust.

1.     Mijn kamer uitmesten

Letterlijk uitgemest. Ik heb een strenge selectie op mijn kleerkast gemaakt. (Mijn kast is nog steeds te klein, maar bon) En een hele nieuwe ordening gebruikt. Soort bij soort en kleur bij kleur.

Ook mijn bureau en schoolcommode hebben de volle laag gekregen. Het heeft me een dag gekost en het was het totaal waard.
Ik win tijd omdat ik niet eindeloos moet zoeken naar mijn spullen. De verse ordelijkheid maakt me rustiger en effectief gelukkiger. Ik moet me minder druk maken over verloren zaken.

Het probleem: orde behouden. Succes.

2.     Kalender gemaakt

Ik heb een sjabloon van een week- en maandkalender gemaakt, die ik simpel kan afdrukken. Ik moet enkel de datums en maand invullen. Juli en Augustus hangen per week uit op mijn dressoir -wat een prachtig woord is me dat-. Elke dag heeft genoeg witruimte, zodat ik er een gedetailleerde planning op uit kan werken. Dit gebeurt zeker niet elke dag, wel voor de drukke dagen en de dagen waarop ik veel wil doen.
Doelen uitschrijven tegen de tijd motiveert. Ze wegschrappen is zalig! Za-lig!

3.     Bulletjournal gebruiken

Het is fantastisch. Het concept is simpel: je transformeert een leeg notitieboekje tot je agenda. Het is wel wat werk, maar het loont zeer zeker wel. Ik werk maand per maand uit en loop niet voorop. Dat betekent dat ik op het einde van de week, pas met de volgende begin. Omdat dat het je eigen creatie is, maak je het zo praktisch als je zelf wilt. Ik heb er een verjaardagskalender, jaaroverzicht, en studieplanner. Ik hou per maand bij op welke dagen ik sport en dat kan dik tegenvallen.

Zo heb ik op het einde van de maand een goed overzicht van de zeldzame dagen dat ik in de fitness ben geraakt. En weet ik waaraan ik moet werken -er geraken dus-.
Ook mijn werkuren hou ik per maand nauwkeurig bij. Dat is vooral belangrijk bij studentenlimiet en loon en andere belastingsbullshit.

4.     Een notebook aanschaffen (tweemaal)

Ik heb altijd een klein notitieboekje in mijn tasje steken. Het staat vol gekribbeld met to-dolijstjes, citaten, ideeën. Super handig om losse, vliegende ideeën bij te houden, citaten niet te vergeten en todolijstjes on the go. (Ik ben verzot op lijstjes)
Ik heb onlangs ook een notebook computer gekocht. Ik noem het mijn LappieToppie en ben er super content van. Het is zo’n modern klein ding dat zowel als laptop als tablet functioneert. Fantastisch op verplaatsing: handig te verpakken en beter voor mijn rug. En het is gewoon een koddig ding.

Een groot deel van de organisatie gebeurde zoals de hedendaagse beschaving het beaamt: digitaal.

5.     Sticky Notes

Een handige app voor digitale post-its. Daarop hou ik bij aan welke pagina ik zit van e-books, welke episode van AL mijn non-netflix series, een wachtwoord, een code. Veel hou ik erop bij. Ze zijn makkelijk aan te maken en makkelijk te verwijderen. Handige geheugensteuntjes. Prima organiseermateriaal.

6.     Onenote

Een Microsoft-programma gemaakt om overzichtelijk veel verschillende notities bij te houden. Alles kan er bij elkaar. Van recepten tot schoolonderzoek. Simpeler dan Word. Leuker ook, het is minder formeel.

7.     To-doist
Dit is een digitale to-do lijst waar je makkelijk dagelijkse taken in kwijt kan. Per taak kan je een alarm instellen, sorteren in categorieën en einddatums vastleggen. Heerlijk: lijstjes opstellen, lijstjes volbrengen. Zeker voor een aanrader voor de studentjes onder ons.

8.     E-mail opkuisen

Je kent het wel: een inbox die propvol zit met nieuwsbrieven die je niet interesseren. Een kleine dagelijkse ergernis. Voor velen is het checken van e-mails een dagelijkse miserie. Iets waar je tegen opkijkt. Ik heb me systematisch uitgeschreven voor de nutteloze, storende mails en me ingeschreven voor nieuwsbrieven die mij echt interesseren. Mails openen is een hele nieuwe, boeiende ervaring geworden!
Nee, ik doe het niet elke dag. Maar veel meer dan vroeger. Baby-steps. Groeien is knoeien. Plus Trivago treitert mij niet meer, wat mij enorm gelukkig maakt.

9.     Mijn computer opkuisen

Dit is een werk. Een grotesk werk. Zeker voor zij die geen mappen gebruiken en hun pc al een tijdje hebben. Moi. Het kostte me uren. Letterlijk. Vooral Downloads was een regelrechte ramp.

Je computer opkuisen lijkt misschien onnuttig omdat je je zoekbalk hebt en je nu eenmaal leuker dingen te doen hebt MAAR het doet veel deugd nette mapjes te hebben. Het is ook praktisch.
Het maakt me echt gelukkig, die keurige mapjes. Braaf op een rijtje.

Ook je iTunes onder de loep nemen kan wonderen doen. Je herontdekt nostalgische schijven en filtert de slechte er nummers er tussen uit zodat je zonder ergernis kan shuffelen. Geen fcking Bumpy Ride meer. Hemels.  

10.  Jouwpagina.nl aanmaken

Een site waarop je je eigen, gepersonaliseerde linkpagina kan aanmaken. Je kan je favoriete meest gebruikte links categoriseren in rubrieken die je helemaal zelf kiest. Ik gebruik de mijne als startpagina. Het vergt ook wel wat tijd en gaat stap voor stap, maar alweer zeker de moeite waard. Zie mijn voorbeeld hier.
Allright, toegegeven de lay-out is afschuwelijk en weerzinwekkend. Maar weetje, maak hem roze en het probleem is opgelost.

Mijn blog hielp mij overzichtelijker en constanter te schrijven. Woensdag en zondag zijn mijn deadlines. Die heb ik goed in de vuilbak gesmeten wegens 1001 redenen, maar de blogs verschijnen nog tweemaal per week! -deze is het levend bewijs- En ik heb soort van een pauze gehad maar ik ben back on track! Even afwijken van je plan is niet erg zolang je de weg terug vindt en niet gedemotiveerd geraakt.

Het kan altijd beter. Ik kom nog regelmatig een paar minuutjes te laat en wijk af en toe af van mijn plan. Maar af en toe volg ik het. Herpakken kan altijd, het is nooit te laat. Vergeef je zelf voor de nonchalance en spring er weer in. Zo doe ik het dagelijks.

Ik hoop dat mijn organisatietrucjes wat voor je kunnen betekenen. Deel zeker jouw tips!

Je kleine schrijver      

Lina

P.S: ↓↓↓Sharen is caren, darlings. ↓↓↓

Naïeve dromen

Sociale media, met Tumblr als koploper, staat vol met inspirerende citaten over ambitieuze dromen tegen een heelal achtergrond. Maar ouderen lachen om de dromen van hun kinderen. Ze zeggen ‘Ja, ja, ik dacht zo vroeger ook! En kijk ons nu!’

Kinderen worden steevast prinses, ridder, Zorro, zangeres en schilder. Hoe ouder we worden, hoe kleiner onze dromen worden. Nee, nee niet kleiner, realistischer. Het is niet goed zo groot te dromen, je wordt enkel teleurgesteld want zo is het leven.

Wacht maar tot je op het middelbaar zit! Wacht maar tot je werkt! Wacht maar tot je zelf kinderen hebt! Wachten op een erger stadium in het leven. Het gaat blijkbaar enkel bergaf vanaf de kleuterschool. 

Geniet er nog maar van! Want elke dag die je ouder wordt, verslechtert het, klinkt een schreeuwende ondertoon. Niet moeilijk dat die anti-aging crèmekes zo goed verkopen.

Elk levensstadium heeft zijn positieve en zijn negatieve kanten. Een kind vertellen dat het enkel erger wordt, is het vergiftigingen met onterecht pessimisme. 
Nu mag je nog dromen dat je een wereldster wordt, want op het middelbaar leer je dat daar geen vacatures in zijn!

Grote, ambitieuze dromen worden als naïef beschouwd. Ooit was ik ook zo [voor ik al deze kennis had.] Jong en naïef. Oud en wijs. Of nog; jong en optimistisch en oud en verbitterd. Misschien loopt wijsheid en geluk wel omgekeerd evenredig. Hoe minder wijsheid, hoe gelukkiger. Daarom spelen kindjes zorgeloos en is de hoofdbezigheid van een volwassenen zich druk maken over zowel muggen als olifanten. 

Of er zit iets fundamenteel fout in onze maatschappij. Hoe ouder men wordt, hoe meer men achteruit gaat. Je wordt met elke verjaardag wijzer, realistischer, je blik wordt wat breder.
Je dromen kleiner.

Het is zo goed dat je oud en wijs bent, maar niemand wilt ouder worden en vroeger was het allemaal beter. Zo nostalgisch naar de tijden dat ook zij, de ouderen, zo vol energie en grote dromen zaten. Haaah, wat een heerlijke herinnering. En op een dag wordt de jeugd op hun beurt volwassen en lachen zei met hun jeugdig, naïef optimisme. Wij worden zoals zij. Net of dat noodzakelijk is.

Of het heeft het met moed te maken. 

Je begint als jongeling met volle moed aan je levensreis, met veel verwachtingen. Bij elke teleurstelling verlies je een beetje moed. Tot het vat leeg is en je erbij neerlegt. Als dat het geval is, is het probleem duidelijk: je mag de moed niet verliezen.

Misschien moeten zij terug wat meer worden zoals wij. Of zoals hun vroegere zelf. Optimistisch, ambitieus, met de wereld aan je voeten. Niet enkel meer willen, maar meer zoeken. Geen genoegen nemen met middelmatigheid. Niet neerleggen bij het leven, zo passief en moedeloos. Maar de stoffige, naïeve kapiteinshoed opzetten en zelf sturen.  

Op het risico jong en naïef te klinken. Ik hoop van harte dat ik niet ‘realistisch’ wordt en de moed niet verlies. Dat ik blijf dromen, als iedereen wakker wordt. Dat ik niet blijf liggen als het leven mij neerslaat. Dat ik er een nieuwe blaas, als iemand mijn bel doorprikt. Hopelijk jij ook.

Bisous

Je Kleine Schijver

Lina

Zelfzekerheid wordt afgestraft

Ik voel me goed in mijn vel. Positief toch? Ik ben zelfzeker: ook goed toch? Er wordt altijd gedaan alsof we dat goede eigenschappen vinden. Maar als we het tegen komen kunnen we er niet tegen. Aandachtsletten, arrogante zakken en bitches die zich beter voelen dan de rest. Je moet jezelf goed voelen, ja, ja, ja. Maar in stilte liefst.

Zonder enige introductie praatte en lachte ik mee alsof ik ze al jaren kenden. Zo ben ik dan. En de luidste jongen gaf me een vreemde opmerking: ‘je voelt je al na drie seconde op je dode gemak bij ons!’ En het was geen compliment.

Ik hoor het wel vaker ‘je hebt een grote mond om hier nieuw te zijn!’ ‘Je wandelt hier binnen en doet alsof je thuis bent’ en blablabla. Ik zeg de blablabla want nooit wordt dit als compliment bedoeld. Foutief, weliswaar. Het is alsof je de mensen beledigt met je goed in je vel voelen. Alsof het onbeleefd is om je op je gemak te voelen in een nieuwe omgeving. Alsof je de toestemming moet krijgen om je goed in een groep te voelen.

Mijn antwoord gold: ‘Ik zit goed in mijn vel. Misschien is dat het.’ Misschien, misschien, zeker wel. Dat is het. Het maakt een wereld van verschil. Als je tevreden bent met jezelf, heb je niet zo’n hoge nood aan bevestiging van anderen. Dat wordt als ongepast gezien, blijkbaar. Zelfzeker zijn. Trots zijn op jezelf. Dan kan je gewoon jezelf zijn in plaats van een kameleon die bij iedereen wil horen. Dat is toch veel te vermoeiend en stresserend. Daarbij levert het je geen oprechte relaties op. Het is niet dat jij iedereen leuk vindt, waarom moet het andersom dan wel?

Ik had een amusant, intrigerend en uiterst interessant gesprek met één iemand uit de groep. Het was lang geleden dat ik zo’n boeiend, schaamteloos en grappig gesprek had met iemand. Ik amuseerde me rot. En terecht, waarom niet? Omdat die vrouw over mij vieze, afkeurende blikken aan het gooien was en uit pure ergernis met haar ogen draaide?

Die personen waarmee ik gesprek was, vonden mij wel aardig. Zij niet. Dat is niet mijn probleem. Dat is het hare.

Weet wie je bent en wees er blij mee. Je hoeft je niet te verstoppen of in te houden, zodat andere mensen je leuker zouden vinden. En je zouden accepteren. Als je weet wie je bent, hoef je niet geaccepteerd te worden door anderen. Zelfacceptatie is de sleutel naar geluk, niet die van anderen. Meer is er niet nodig om sterk in je schoenen te staan en je goed en gelukkig te voelen.

Het is een raar fenomeen die bevestiging. Zo aanwezig en drukkend in onze maatschappij. Aan de ene kant zijn er mensen die een wanhopige nood aan bevestiging hebben. Aan de andere kant zijn er de mensen die denken dat ze macht en plicht hebben de anderen te bevestigen.

Zelfzekerheid is goed, het is een deugd. Dat wordt altijd gezegd. Maar in praktijk wordt het afgebroken tot arrogantie en snobisme. Je mag je goed voelen, maar je mag dat niet tonen. Het moet in stilte gebeuren, anders heet het ‘stoefen’ of ‘opscheppen.’ Je moet oppassen, want je zelfzekerheid kan onzekere mensen jaloers maken.  Zelfzekerheid gaat niet over je beter voelen dan anderen, het gaat over je goed voelen in je vel. Tevreden zijn met jezelf. En je daar niet voor te verontschuldigen.

Stay golden!

Bisous

Je kleine schrijver

Lina

 

Hoe mijn tijdverlies mij motiveerde

Het afgelopen schooljaar was een geweldig leuk jaar. Ik heb me rot geamuseerd. Bijna alleen maar. Het was een jaar vol ontspanning en het maakte me ongelukkig.

Het was het hele jaar feest. Uitslapen, koffietjes gaan drinken, wijntjes gaan drinken, uitgaan, uitkateren uit eten gaan. Veel meer deed ik niet. Ik hield me niet te veel met school bezig, mijn enige verplichting was mijn werk dat ik graag deed. Heerlijk zou je denken. Ik werd er erg ongelukkig van.

Het was medium dat me wakker schudde. Of het blogboek. Het begon bij het blogboek. Een boek van Kelly Deriemaeker over rarara bloggen. Het boek gaf me inspiratie en motivatie. Ik kliekjes van mijn outfit of hoofdgerecht. Het was en is me om het schrijven te doen. Als aspirant schrijfster, schreef ik verdacht weinig. Ik begon eraan, schreef over dit en dat.

Ik had nu mijn eigen blog, maar hield me nooit bezig met andermans blog. Het blogboek raadde me Medium aan. Een alarmklok. Een wake-up call. Een life saver. Vooral omdat ik self-improvement aanduidde als interesse.

De dagelijkse updatemail van de site leidde me naar verschillende artikels over succes, creativiteit en productiviteit. Ik verslond ze één voor één. Ik ontwaakte van mijn droom. Ondanks mijn interesse en verlangen naar zelfverbetering, besefte ik, dat ik het miste. De productiviteit. De creativiteit. En zo noodzakelijkerwijs het succes ook.

Ik had het hele jaar zo gespeeld en ontspannen, zonder een greintje creativiteit. Ik bezielde de productiviteit van een fish stick. Ik zocht en vond nergens inspiratie om mijn creativiteit te voeden. Het had me lui en moedeloos gemaakt. Ik merkte het niet eens tot het moment dat ik productiever en georganiseerder werd.

Voor de meeste studenten betekent het einde van de examens het begin van een periode vol alcohol en luide muziek tot in de vroege uurtjes. En gewoonlijk was ik de mascotte van het gefeest. Deze keer niet.

Ik stond op rond 9uur, deed mijn ochtend work-out, dronk mijn twee liter water per dag en las een boek uit in de eerste week. Weekends blijven weekends met een drankje, vriendjes en vriendinnetjes en een muziek, maar de week is geen weekend meer voor mij! Ik lees meer, schrijf meer, studeer liever, ben productiever en actiever. En vooral gelukkiger.

Ik heb gemerkt dat te veel ontspanning en vrije tijd je nutteloos, moe en moedeloos laat voelen. Een plan, een doel, een georganiseerd leven hebben, maakt je een stuk kalmer, gelukkiger en energierijker.

De boog kan niet altijd gespannen zijn. Maar de boog mag zeker niet altijd ontspannen zijn!

Stay golden!

Bisous

Je kleine schrijver

Lina

Medium

Het Blogboek