De kracht van een dagelijkse overwinning

Gisteren overkwam ik een angst, en nooit was ik trotser op mezelf.

Dit is de situatie: ik zit in de tuin met mijn allerliefste wildebras van een vriendje en hij komt op het fantastische idee dat ik op zijn schouders moet gaan staan. Met zijn circus achtergrond lijkt dat voor hem geen probleem en een prachtige bezigheid. Het ingenieus plan bevalt mij echter minder. Ik ben niet van de gewoonte gevaarlijke stunts te ondernemen. Al hadden we het al in een zwembad gedaan maar met enkel harde grond zevenhonderdduizend meter onder mij was ik er toch niet helemaal gerust in. Maar hey, mijn grote mond zegt ‘allright’ en daar begon ik dan op mijn vriendje te klauteren.

In principe draaide het allemaal om vertrouwen: hij zou mij niet laten vallen en ik moest hem geloven. Ik zou zijn bevelen precies opvolgen en hij moest dat aannemen. Er was nog iets. Ik moest mezelf vertrouwen. Ik moest in mezelf geloven dat ik het kon. De menselijke berg voor mij begon ik dus effectief te beklimmen. Mijn moed zakte in mijn schoenen toen ik met mijn knieën op zijn schouder zat. Een walm van angst vloog over me heen. De grond leek wel heel ver weg. En pijnlijk. Oh zo pijnlijk.

Tegen al mijn natuurlijke instincten, die schreeuwden dat ik van die levensgevaarlijke hoogte moest afkomen, in, zette ik mijn voeten waar mijn knieën stonden en liet zijn veilige handen los. En daar stond ik dan, op zijn schouders. Mezelf afvragend wat ik daar eigenlijk deed. Ik deed het bijna in mijn broek en wou niets liever dan naar beneden gaan. Maar een volledige minuut stond ik daar, mijn angst te overwinnen.

Na wat onhandig gestuntel raakten mijn bevende voetjes de aarde weer. Met mijn hart in mijn keel legde ik me op het gras en lachte. Ik had het gedaan. Ik durfde niet, deed het toch en het lukte. Ik was de trotste van alle gieters. Misschien was ik echt zo dapper als mijn jeugdheldin Mulan.

De angst overwinnen maakte een geweldig gevoel van vreugde in me los. Opgelucht, fier, voldaan. Ik kon de wereld aan. En de enigste manier om een angst te overwinnen, is door het te doorstaan. Je confronteren met je angst, beven en rillen en er levend vanaf komen. Beter dan je bent begonnen. Ik ga me dit weekend levendig blijven herinneren als de zaterdag toen ik op Tiemens schouders stond. Als ik het niet had gedurfd, was het weekend verzonken in het dal der vergetelheid. En daar zitten al genoeg zaterdagse zwarte gaten.

Ik ben een herinnering, een ervaring rijker. Een angst armer. En een stapje dichter bij de persoon wie ik wil zijn. De kloof tussen de persoon wie ik ben en wie ik wil zijn is weer wat kleiner, door een schijnbaar onbelangrijke beslissing. Een vijf minuten van een weekend. De kloof versmalt langzaam maar zeker, bij deze cruciale kleine momentjes. Met een ja of een nee. Met angst en beven. Met de dagelijkse overwinninkjes.

Stay golden!

Bisous

Je kleine schrijver

Lina

Hoe je mislukking omzet in succes

In mijn vorige post schreef ik over falen en de afgunstige houding van de maatschappij tegenover mislukking. Ik wilde de weg van mislukking naar succes erbij proppen, maar besloot toch dat dit een geheel eigen post verdiende. (btw: dit is een theorie) 

In het slot van mijn laatste blog besloot ik dat falen niet betekende dat je gefaald bent, maar gefaald hebt. Dit is een belangrijke distinctie. Geloven dat je door een misstap als persoon bent mislukt, heeft catastrofale en foute gevolgen. Fouten maken impliceert niet dat je een mislukking bent. In plaats van in een negatieve spiraal van zelfhaat te verzinken, kruip je beter in een moeilijker maar positievere mentaliteit: die van reflectie.

Eens dat je je afstand hebt scheppen tussen jou als persoon en jouw fout, kan je beginnen nadenken over hoe je deze gaat rechtzetten of niet meer begaan. Dit begint met moed. Moed om je ten eerste al te confronteren met de mislukking. Het lijkt simpel en vanzelfsprekend, maar negeren en doorlopen is een snellere reflex.

Na de confrontatie en acceptatie van de mislukking, ga je opzoek naar de redenen. Waarom en hoe heb je gefaald. Komt het door te veel afleiding? Ligt het aan je motivatie? Heb je iets verkeerd ingeschat over het hoofd gezien?

Als je de oorzaken kent, kan je verder naar de oplossingen hiervoor. Wat is de remedie voor de redenen. Hoe dit de volgende keer kan verhelpen. Dit is het cruciale punt uit leren van je fouten. Hoe kan je afleiding wegstoppen en je focus vinden? Zoek motivaties, schrijf ze eventueel op. Lag het aan uitstelgedrag, zoek een manier dit te voorkomen.

Met de oorzaken en bijhorende oplossingen op zak, is de volgende stap een planning, zo concreet mogelijk. Hou rekening met wat vorige keer misliep. Plan vrije tijd en andere zaken erbij in, zodat een duidelijk overzicht hebt. Maak geen schema waar je je nooit aan kunt houden. Wees redelijk, wees milt. Een dagje niets doen, moet ook kunnen.

Let er op dat je doel haalbaar en realistisch is. Geef grote plannen de tijd om tot stand te komen. Calculeer bijkomende omstandigheden in. Zet de deadline van je manuscript niet in je drukste werkweek. Eindig je -10 kilo niet in de feestdagen. Een irreëel mikpunt is tot falen gedoemd.

Bovenal geloof in jezelf. Een standaardzin, te pas en te onpas wordt het naar je hoofd geslingerd. In dit geval in het waar en hoognodig.
Henry Ford zei: “Whether You Think You Can or Can’t, You’re Right” Denken dat het niet lukken, zorgt ervoor dat het niet gaat lukken. Geloof dat het wel gaat lukken, geeft je de moed en motivatie ervoor te gaan, te gaan voor het succes. Oprecht geloof in je zelf geeft je de sterkte het effectief te doen.

Just do it! Niet begonnen is nooit gewonnen. De laatste stap is logischerwijze het effectief doen.  Er effectief voor gaan. Je er helemaal insmijten, nog een paar keer beter falen -babysteps- en je focus op je doel niet verliezen. Als je echt iets wilt, doe je het. Als je merkt dat je het toch niet doet, denk dan eens na of je daadwerkelijk wel wilt. 

Succes!

Stay golden!

Bisous

Je kleine schrijver

Lina

Taboe: mislukking

Mislukking wordt stil gezwegen en weggestopt. Het is iets om je over te schamen, het is een ware schande.

De jeugd had nooit zoveel kansen en mogelijkheden als nu. We hebben met het ontplofte internet en zijn sociale media letterlijk de wereld aan onze voeten. het keuzeaanbod is oneindig. In dit grenzeloze spectrum van keuzes, zit één juiste. Één perfecte, geknipt voor jou. Zo perfect uitgeknipt voor jou dat je er wel in moet uitblinken, net zoals iedereen op Instagram en Facebook. Die ene vinden in het oneindige is de grote opdracht, een taak waar enorm veel druk achterstaat. Nét omdat we alle kansen, opportuniteiten en keuzes krijgen, moéten we wel de geschikte kiezen.

Vrijheid is recht evenredig met verantwoordelijkheid. Hoe minder vrijheid, hoe minder verantwoordelijkheid, hoe meer vrijheid, hoe meer verantwoordelijkheid. Onze vrijheid reikt tot de sterren en daar voorbij en zo ook onze verantwoordelijkheid. Nooit was de druk op slagen zo groot als vandaag.

Falen is één van  de grote taboes van onze samenleving. Falen wordt streng afgekeurd met collectieve afgunst. Als je alle vrijheid en alle middelen krijgt om te slagen, kan je toch bijna niet meer mislukken? Als je faalt, ligt dat aan niets en niemand anders dan jezelf.

Het probleem met het verzwegen verbod op falen is dat het onvermijdelijk is. Je leert toch uit je fouten? Je leeft toch door je fouten? Hoe kan je leren, hoe kan je leven zonder een fout te begaan? Zelfs onze Heilige Sinterklaas gaf je een cadeautje, ondanks het feit dat je een heel jaar in de hoek hebt gestaan.

Nooit heeft iemand nooit gefaald.  Zelfs de meest succesvolle mensen faalden. De rode lopen krioelt van afgewezen audities. De eerste manuscripten van die bestsellerauteurs werden rechtstreeks bij het papier gegooid. Falen is geen zonde: het is een kunst.

Leren uit fouten, moed spitten uit mislukking. Falen betekent niet dat jij, als persoon, gefaald bent, je hebt gefaald. Hoe je ermee omgaat, maakt wie dat je bent en wordt.
En hier zit een zoveelste keuze, één van de belangrijkste van allemaal.

Als je hier kiest om je kop te laten hangen, kan dat een gewoonte worden. Als je voor de moeilijkere optie gaat en jezelf confronteert met je fouten, de oorzaken en gevolgen onderzoekt, dit onthoudt en hier op verder bouwt, groei je uit tot een ware feniks.
Dan wordt je mislukking, een mislukte stap naar succes.

Het sleutelwoord om je mislukking om te zetten in succes is moed. De Romeinen al eerden moed als hoogste deugd. Je moet dapper genoeg zijn om jezelf te confronteren. Zoek eerst naar de waarom. Te veel afleiding, te weinig motivatie, pijnlijke samenloop van omstandigheden? Denk vervolgens na hoe je deze kan verhelpen. Maak een concreet plan voor poging twee. Wees realistisch, schrijf een haalbaar doel uit. Hou je eraan. Als je het echt wilt, doe je het. Als je niet doet, denk na over hoe graag je het wilt.


Lees hier het vervolg: Hoe je mislukking omzet in succes! 

Stay golden!

Bisous

Je kleine schrijver

Lina

Harry Potter Generatie

De jongvolwassen anno 2017 zijn grootgebracht met Harry. De boeken werden verslonden in een week. Er stonden telkens ellelange wachtrijen bij een vervolg van het Potteravontuur. Bijna elk gezin heeft Harry op de boekenplank staat. Geen twijfel aan, het wereldbekende tovenaartje is alom geliefd. Maar waar heeft hij zijn succes aan te denken?
Ik steek het op de geniale balans tussen sympathieke identificatie en dromerige vervreemding.



Identificatie
Arme Harry in zijn bezemkast heeft het niet gemakkelijk. Zijn ‘gezin’ is verre van ideaal en ook op school is hij een gedwongen eenzaat. Het geschramde jongetje hoort niet thuis in deze wereld. Hij voelt zich anders, uitgesloten, niet op z’n plaats. Een gevoel dat we allemaal weleens hebben. Zeker in de puberteit, wanneer we opzoek zijn naar onszelf. Wat blijkt nu?
De Potterboy heeft gelijk, hij hoort helemaal niet in deze saaie wereld. Harry is effectief speciaal en Hagrid verlost hem van de normale dreuzels en begeleidt Harry naar zijn thuis, waar hij hoort. Met anderen die net zo speciaal zijn als hem.
Miljoenen 11 jarigen snikten toen ze tot hun grootste spijt, geen brief van Zweinstein kregen. Ook zij voelden zich anders en speciaal, maar Hagrid is hen nooit komen redden.
Al hadden we, ik bedoel ze, er allen op gehoopt.

Escapisme
Door de meesleurende, verslavende stijl van onze liefste J. K. Rowling worden we in de magische wereld gezogen. Onze voeten zweven boven de grond bij het opstijgen van de Nimbus 2000, we zwerven rond in de donkere kasteelgangen en zijn als de dood voor die smerige, huiveringwekkende mega spinnenmonsters. Het escapisme van de Potterboeken gaat bijna onopgemerkt, stoppen met lezen is als wakker worden. Terug in de realiteit, de echte dreuzelrealiteit. Zonder magische wezens, toverspreuken en toverdrankjes. Wat een teleurstelling. De boeken zijn een vlucht van deze realiteit. Een vlucht waar we, ze blijkbaar erg veel nood aan hadden.

Lot
Hoe vreselijk de profetie ook was, Harry had een soort van duidelijke eigen -oké, met Voldemort gedeeld, maar hey- voorspelling in een bol. Het kindje had een doel, een lot, een bestemming. En al het arme sisseljongetje had er nooit om gevraagd: hij wist wat hij moest doen. Er rustte een zware plicht op die kleine schoudertjes, maar Harry wist waar hij heen moest.
Zo’n doel, zo’n klaar toekomstbeeld kennen wij niet.
Nooit had een generatie zo veel kansen als deze. Het keuzeaanbod was nooit zo uitgebreid en de vrijheid nooit zo oneindig. Net omdat we alles kunnen en alles mogen, is het kiezen vaak zo’n overweldigend moeilijke beslissing, dat we blokkeren. Want nooit was de druk zo groot, om het juiste te kiezen, waar je hoort, waar je in uit gaat blinken.

Daarbij is Monsieur Dieu er niet meer om te zeggen wat goed en kwaad is, om ons een juiste, stabiele plek in de wereld te voorzien en niemand weet meer waar de hemel ligt.
Zonder een doel, bestemming, profetie voor ons leven, duiken we liever in de fantas(ie)(tiste) boeken, dan wat rond te dwalen in onze echte wereld.



P.S: met ‘we’ bedoel ik ‘ze’. Dahh

Stay golden!

Bisous

Je kleine schrijver

Lina

meer over identiteit en anders zijn: http://washablegold.blogspot.be/2017/05/de-paradox-van-het-anders-zijn.html

5 soort mensen waar ik me dood aan erger

De wereld is bie-ba-boe-ba-beestig mooi. Hij zou nog mooier kunnen zijn zonder deze vreselijke fenomenen.

1.      1. Trage wandelaars
Je kent het wel: je bent onderweg, je moest er vijf minuten geleden zijn en je hebt nauwkeurig berekend dat het je in drie minuten lukt. Hahaha, niet als het aan deze slak voor je ligt! Monsieur of Madame Sabotage ‘beweegt’ zich -zogezegd- voort met 0.2634m per uur, neemt het hele voetpad in en weigert je te laten passeren. De-gou-tant

2.      2. Ja-maar-student
Één van de meest interessante professoren filosofie doet bij elke zin m’n blik openen en vernieuwen. Ik luister en noteer aandachtig, zoals het een goede student behoort. Student D’accord Mais denkt dat het gepast om bij elk voorbeeld een opmerking of al dan niet tegengesteld example geven. Vre-se-lijk
Liefste eerstejaars, U bent zeer recentelijk van het klaslokaal naar de aula gekatapulteerd, luister liever eerst naar deze interessante mens in plaats van uw nutteloze side dish van irrelevantie op een bedje van pretentie met ons te delen. Ik kom hier voor de prof, niet voor een zeventienjarige bemoeial. Eerst luisteren, dan praten. Dank bij voorbaat.

3.      3. Eeeuuhmmm-voor-mij-de—eeuuuhhhmmmm
Scenario I
Ik werk, heb m’n handen vol, er roepen en signaleren 5684 andere klanten naar mij, maar de klant wie ik help is rustig, opt gemakske, in alle rust, heel kalm, aan het overleggen met zichzelf wat ie wil drinken.

Scenario II
Ik zit op restaurant, met honger in mijn rammelde buik. Ik weet wat ik wil, ik bestel en ik lach vriendelijk. Madame of Meneer Je Ne Sais Plus had al gekozen maar blijkt nu opeens de kluts kwijt te zijn en beslist er nog even over na te denken in het bijzijn van de ongeduldige ober(es)

Scenario III

Ik sta in rij voor mijn nodige, hemelse, precious Cappuccino mio amore. Het is aan Monsieur of Madame Euuuh die maar niet kan beslissen welke koffie hij of zij nu wilt. Ik weet het al, mag ik dan voor?  Nee hoor, eeuwig geduld a.u.b! Ter-ri-ble

4.      4. Ik-ga-gezellig-iets-eten-om-hele-tijd-op-mijn-gsm-te-zitten-en-selfies-te-nemen
Ik snap het, er komt een sms’je binnen, je beantwoordt het even. Je neemt een gezellig kliekje voor Instagram en/of snapchat. Geen probleem, moet kunnen, doen we allemaal. MAAR HELE DE FCKING TIJD?
Je kunt het je zo voorstellen: vier vriendinnen, elk een variant van de ander, hebben een lekkere cocktail besteld in zo’n pop-up-zomer-ding. De zon schijnt er moet van alles besproken en gepland worden, maar het enigste wat ze doen is alles fotograferen. Dan selfies nemen, dan poseren, dan een slokje nemen om meteen de foto’s te bewerken op te delen. Roddel! Giechel! Lach! Fluister! Foto’s kunnen ook bewerkt en geüpload worden in de tram naar huis. Stop met al die 32522456 asociale selfies. Dis-gus-ting
 

5.      5. Hallo-wie-heb-ik-aan-de-lijn-dat-weet-je-want-iedereen-kan-het-horen-bellers
Bellen kan in stilte. Zonder gebrul, zonder geroep, zonder getier. Toch blijkt het moeilijk voor sommige mensen. Erg-er-lijk!

Erger jij je ook aan zo’n mensen? Of ken jij nog ergere types?

Stay golden!

Bisous

Je kleine schrijver

Lina