De jongvolwassen anno 2017 zijn grootgebracht met Harry. De boeken werden verslonden in een week. Er stonden telkens ellelange wachtrijen bij een vervolg van het Potteravontuur. Bijna elk gezin heeft Harry op de boekenplank staat. Geen twijfel aan, het wereldbekende tovenaartje is alom geliefd. Maar waar heeft hij zijn succes aan te denken?
Ik steek het op de geniale balans tussen sympathieke identificatie en dromerige vervreemding.
Identificatie
Arme Harry in zijn bezemkast heeft het niet gemakkelijk. Zijn ‘gezin’ is verre van ideaal en ook op school is hij een gedwongen eenzaat. Het geschramde jongetje hoort niet thuis in deze wereld. Hij voelt zich anders, uitgesloten, niet op z’n plaats. Een gevoel dat we allemaal weleens hebben. Zeker in de puberteit, wanneer we opzoek zijn naar onszelf. Wat blijkt nu?
De Potterboy heeft gelijk, hij hoort helemaal niet in deze saaie wereld. Harry is effectief speciaal en Hagrid verlost hem van de normale dreuzels en begeleidt Harry naar zijn thuis, waar hij hoort. Met anderen die net zo speciaal zijn als hem.
Miljoenen 11 jarigen snikten toen ze tot hun grootste spijt, geen brief van Zweinstein kregen. Ook zij voelden zich anders en speciaal, maar Hagrid is hen nooit komen redden.
Al hadden we, ik bedoel ze, er allen op gehoopt.
Escapisme
Door de meesleurende, verslavende stijl van onze liefste J. K. Rowling worden we in de magische wereld gezogen. Onze voeten zweven boven de grond bij het opstijgen van de Nimbus 2000, we zwerven rond in de donkere kasteelgangen en zijn als de dood voor die smerige, huiveringwekkende mega spinnenmonsters. Het escapisme van de Potterboeken gaat bijna onopgemerkt, stoppen met lezen is als wakker worden. Terug in de realiteit, de echte dreuzelrealiteit. Zonder magische wezens, toverspreuken en toverdrankjes. Wat een teleurstelling. De boeken zijn een vlucht van deze realiteit. Een vlucht waar we, ze blijkbaar erg veel nood aan hadden.
Door de meesleurende, verslavende stijl van onze liefste J. K. Rowling worden we in de magische wereld gezogen. Onze voeten zweven boven de grond bij het opstijgen van de Nimbus 2000, we zwerven rond in de donkere kasteelgangen en zijn als de dood voor die smerige, huiveringwekkende mega spinnenmonsters. Het escapisme van de Potterboeken gaat bijna onopgemerkt, stoppen met lezen is als wakker worden. Terug in de realiteit, de echte dreuzelrealiteit. Zonder magische wezens, toverspreuken en toverdrankjes. Wat een teleurstelling. De boeken zijn een vlucht van deze realiteit. Een vlucht waar we, ze blijkbaar erg veel nood aan hadden.
Lot
Hoe vreselijk de profetie ook was, Harry had een soort van duidelijke eigen -oké, met Voldemort gedeeld, maar hey- voorspelling in een bol. Het kindje had een doel, een lot, een bestemming. En al het arme sisseljongetje had er nooit om gevraagd: hij wist wat hij moest doen. Er rustte een zware plicht op die kleine schoudertjes, maar Harry wist waar hij heen moest.
Zo’n doel, zo’n klaar toekomstbeeld kennen wij niet.
Nooit had een generatie zo veel kansen als deze. Het keuzeaanbod was nooit zo uitgebreid en de vrijheid nooit zo oneindig. Net omdat we alles kunnen en alles mogen, is het kiezen vaak zo’n overweldigend moeilijke beslissing, dat we blokkeren. Want nooit was de druk zo groot, om het juiste te kiezen, waar je hoort, waar je in uit gaat blinken.
Daarbij is Monsieur Dieu er niet meer om te zeggen wat goed en kwaad is, om ons een juiste, stabiele plek in de wereld te voorzien en niemand weet meer waar de hemel ligt.
Zonder een doel, bestemming, profetie voor ons leven, duiken we liever in de fantas(ie)(tiste) boeken, dan wat rond te dwalen in onze echte wereld.
P.S: met ‘we’ bedoel ik ‘ze’. Dahh
meer over identiteit en anders zijn: http://washablegold.blogspot.be/2017/05/de-paradox-van-het-anders-zijn.html
Hoe vreselijk de profetie ook was, Harry had een soort van duidelijke eigen -oké, met Voldemort gedeeld, maar hey- voorspelling in een bol. Het kindje had een doel, een lot, een bestemming. En al het arme sisseljongetje had er nooit om gevraagd: hij wist wat hij moest doen. Er rustte een zware plicht op die kleine schoudertjes, maar Harry wist waar hij heen moest.
Zo’n doel, zo’n klaar toekomstbeeld kennen wij niet.
Nooit had een generatie zo veel kansen als deze. Het keuzeaanbod was nooit zo uitgebreid en de vrijheid nooit zo oneindig. Net omdat we alles kunnen en alles mogen, is het kiezen vaak zo’n overweldigend moeilijke beslissing, dat we blokkeren. Want nooit was de druk zo groot, om het juiste te kiezen, waar je hoort, waar je in uit gaat blinken.
Daarbij is Monsieur Dieu er niet meer om te zeggen wat goed en kwaad is, om ons een juiste, stabiele plek in de wereld te voorzien en niemand weet meer waar de hemel ligt.
Zonder een doel, bestemming, profetie voor ons leven, duiken we liever in de fantas(ie)(tiste) boeken, dan wat rond te dwalen in onze echte wereld.
P.S: met ‘we’ bedoel ik ‘ze’. Dahh
Stay golden!
Bisous
Je kleine schrijver
Lina
meer over identiteit en anders zijn: http://washablegold.blogspot.be/2017/05/de-paradox-van-het-anders-zijn.html
Geen opmerkingen:
Een reactie posten