De kracht van een dagelijkse overwinning

Gisteren overkwam ik een angst, en nooit was ik trotser op mezelf.

Dit is de situatie: ik zit in de tuin met mijn allerliefste wildebras van een vriendje en hij komt op het fantastische idee dat ik op zijn schouders moet gaan staan. Met zijn circus achtergrond lijkt dat voor hem geen probleem en een prachtige bezigheid. Het ingenieus plan bevalt mij echter minder. Ik ben niet van de gewoonte gevaarlijke stunts te ondernemen. Al hadden we het al in een zwembad gedaan maar met enkel harde grond zevenhonderdduizend meter onder mij was ik er toch niet helemaal gerust in. Maar hey, mijn grote mond zegt ‘allright’ en daar begon ik dan op mijn vriendje te klauteren.

In principe draaide het allemaal om vertrouwen: hij zou mij niet laten vallen en ik moest hem geloven. Ik zou zijn bevelen precies opvolgen en hij moest dat aannemen. Er was nog iets. Ik moest mezelf vertrouwen. Ik moest in mezelf geloven dat ik het kon. De menselijke berg voor mij begon ik dus effectief te beklimmen. Mijn moed zakte in mijn schoenen toen ik met mijn knieën op zijn schouder zat. Een walm van angst vloog over me heen. De grond leek wel heel ver weg. En pijnlijk. Oh zo pijnlijk.

Tegen al mijn natuurlijke instincten, die schreeuwden dat ik van die levensgevaarlijke hoogte moest afkomen, in, zette ik mijn voeten waar mijn knieën stonden en liet zijn veilige handen los. En daar stond ik dan, op zijn schouders. Mezelf afvragend wat ik daar eigenlijk deed. Ik deed het bijna in mijn broek en wou niets liever dan naar beneden gaan. Maar een volledige minuut stond ik daar, mijn angst te overwinnen.

Na wat onhandig gestuntel raakten mijn bevende voetjes de aarde weer. Met mijn hart in mijn keel legde ik me op het gras en lachte. Ik had het gedaan. Ik durfde niet, deed het toch en het lukte. Ik was de trotste van alle gieters. Misschien was ik echt zo dapper als mijn jeugdheldin Mulan.

De angst overwinnen maakte een geweldig gevoel van vreugde in me los. Opgelucht, fier, voldaan. Ik kon de wereld aan. En de enigste manier om een angst te overwinnen, is door het te doorstaan. Je confronteren met je angst, beven en rillen en er levend vanaf komen. Beter dan je bent begonnen. Ik ga me dit weekend levendig blijven herinneren als de zaterdag toen ik op Tiemens schouders stond. Als ik het niet had gedurfd, was het weekend verzonken in het dal der vergetelheid. En daar zitten al genoeg zaterdagse zwarte gaten.

Ik ben een herinnering, een ervaring rijker. Een angst armer. En een stapje dichter bij de persoon wie ik wil zijn. De kloof tussen de persoon wie ik ben en wie ik wil zijn is weer wat kleiner, door een schijnbaar onbelangrijke beslissing. Een vijf minuten van een weekend. De kloof versmalt langzaam maar zeker, bij deze cruciale kleine momentjes. Met een ja of een nee. Met angst en beven. Met de dagelijkse overwinninkjes.

Stay golden!

Bisous

Je kleine schrijver

Lina