Melancholie

Melancholie is het mooiste gevoel dat bestaat, als je het mij vraagt. Geen gevoel is zo complex noch zo poëtisch.

Vandale noemt het zwaarmoedigheid en droefgeestigheid. Vandale schiet hier toch wel wat te kort. Het is veel meer dan dat. Een diepere laag. Het is de tristesse over vergane schoonheid. Het herleven van wondermooie tijden, die nu voorbij zijn. Een prachtig droef lied over mooie herinneringen. Een treurig glimlachje.

Melancholie is meer dan één gevoel. Het een mengeling en zootje van verschillende emoties. Het is een gelukkig verdriet, een pijnlijk geluk. Ik kan niet op een mooier, complexer gevoel komen. Het is romantisch zonder Hollywoodiaanse meligheid. Tragisch zonder Shakespeaanse catastrofes. Dramatisch zonder theatrale poespas.

Misschien ben ik gewoon een hopeloze romanticus. Misschien heb ik me te veel in literatuur laten gaan. Misschien wel. De hele literaire geschiedenis krioelt van de melancholie. En terecht. Het is een emotie dat schreeuwt om geschreven te worden. Het roept om pijnlijk mooie gedichten.

Hoe mooi het is geweest, hoe mooi het had kunnen zijn, hoe mooi het had moeten zijn.

Je hart breekt, maar het is oké. Dat is ware melancholie.
Vandale, noteer.

 

Bisous

Je kleine schrijfster

Lina